Dead brings us together 22

Goodbye, I'll miss you
Ik geef Tom, Georg en Gustav een knuffel van wel 5 minuten en een kus. Bill staat voor mij, ik kijk hem nog maar gewoon in zijn ogene n vanzelf komen de tranen al. Bill neemt mij in zijn armen en we staan er een tijdje, geen idee hoelang. Bij Bill heb ik geen tijdsbesef, nooit. Als Tom zegt dat ze nu echt wel moeten vertrekken laat Bil lme los en volgt er nog een passionele tongzoen totdat Tom en Ellen het moment komen verstoren door ons letterlijk uit elkaar te trekken.

We mailen elke dag en bellen 's zondags. De tijd gaat maar traag vooruit, Ellen en ik doen alles samen maar we vervelen ons elke namiddag dood.

Vandaag is het dan eindelijk zondag, de dag dat de jongens zouden terugkeren. Bill had gezegd dat hij nog zou Bellen voordat ze thuiskwamen maar ik heb nog niets gehoord. Rond 16 uur gaat dan eindelijk de telefoon, ik weet dat het Bill is want 16 uur is het tijdstip dat de telefoon mijn eigendom wordt voor het komende uur.

"dag Bill!" roep ik luid door de telefoon
"bijna juist! hoor ik aan de andere kant
"Tom?"
"Ja,Bill kan niet bellen, hij slaapt want..." verder komt hij niet want ik onderbreek hem. "Bill, wat is er aan de hand met Bill? Waarom belt hij niet? Ik wil hem horen, nu? Tom zeg me asjeblieft dat het niet erg is? Zonder Bill is mijn leven niets meer waard als hij gaat ga ik ook. Ik wil niet nog eens maanden afzien door het verlies van de jongen van mijn dromen." ratel ik aan 1 stuk door
"Lynn, kalmeer. Hij is ziek. Niet meer dan dat maar er is 1 bijkomend probleem... je mag hem niet zien, het is besmettelijk. V.."
"Dankuwel Tom" en snel leg ik af, ik hoef het allemaal niet te weten. Ziek of niet ziek, Bill moet ik zien. Ik ga naar hun huis en bel aan. Bijna direct gaat de deur open. Ik had Simone verwacht omdat ik dacht dat de jongens pas laat zouden thuis zijn maar het is Tom die opendoet. Dat komt dus mooi uit. "Waar is Bill?" vraag ik en stap binnen. "Op zijn kamer" antwoord hij