Dead brings us together 21

Merry Christmas (op de foto is mijn hondje =p)
"Maar Lynn, waarom moet je daar nu schrik voor hebben, er gebeurt ons echt niets hoor. Kom eens hier." hij neemt mij in zijn armen. " Er rijden anders genoeg auto's enz om een ongeluk te doen hoor."
"We gaan ook met het vliegtuig hoor. We gaan naar Amerika." Ik zwijg gewoon, ik overdrijf weer eens. Altijd denk ik aan het ergste, Bill heeft gelijk: wat kan er nu gebeuren? "Ik zal je anders elke dag mailen en elke zondag eens bellen net zoals de vorige keer."
"Ja, dat is goed." zeg ik dan maar, ik weet dat ik mezelf voor zot houdt, de schrik zal er altijd in blijven zitten. "Maar laat ons nu maar gewoon genieten van de vakantie." en hij geeft me een kus.
"Kom je vanavond bij ons Kerstmis vieren? We geven vanavond een familiefeest voor Kerstmis." vraag ik hem dan maar.
"Ja dat is goed, dan laat ik het straks wel even thuis weten."
"Blijf je nu eigenlijk bij je vader wonen of ga je terug naar Tom en Simone?" ik weet dat het gevoelig kan liggen en ben een beetje bang voor zijn reactie maar ik moet het gewoon weten.
"Ik ga terug bij Tom en mama, anders zit ik heel de dag alleen." zegt hij vastbesloten.
Het feestje van Ellen is ten einde gelopen en iedereen vertrekt. Bill gaat nog even bij zijn vader langs om daar zijn bagage op te laden om ze daarna weer uit te laden bij Tom en Simone. Eigenlijk weet ik niet of het wel een goed idee was Bill mee te vragen. Mijn ouders vinden hem wel aardig enzo maar mijn familie is niet bepaald Tokio hotel-gezind. Ze zien hun nog liever doodvallen.

Als ik thuis aankom zet ik mijn gerief snel op mijn kamer en help met alles klaar te zetten voor straks tot opeens de bel gaat. "Doe maar verder, ik zal wel de deur openen. Het is vast Bill" en ja hoor, Bill staat voor de deur.

Het feest is ondertussen al volop bezig en ondanks de haat tegenover Tokio hotel nemen ze Bill goed op in de familie. We hebben ons de hele avond goed geamuseerd met mijn nichten en neven. Als om 5 uur de laatsten weg zijn zeggen mijn ouders dat Bill maar moet blijven slapen, ze willen niet dat hij nu nog over straat loopt.
De dagen vliegen voorbij en de dag breekt aan dat de jongens moeten vertrekken op tour.