#81.

“Ik wil niet dat je deze ruimte verlaat, Tom”, herhaalde ik.
Hij deed de deur terug dicht, draaide zich om en keek me afwachtend aan. Ik legde mijn verse kleren op het rekje en liep toen terug op hem af. Toen ik slechts enkele centimeters van hem verwijderd was, bleef ik staan. “Tom”, stammelde ik. Verder raakte ik niet. Dunne slierten gleden over mijn bolle wangen. Natte vloeistof die uiteindelijk op mijn lippen belandde. Het waren zoete tranen die uit mijn ogen ontsnapten. Ik voelde Tom’s nog natte armen rondom mijn middel. Hij wist natuurlijk niet wat er gebeurde of waar die tranen vandaan kwamen. Zachtjes streelde hij door mijn verwarde haren. Als een automatische reflex sloeg ik mijn armen in zijn nek.
“Wat is er met je, meisje?” fluisterde hij in mijn oor. Ik snikte alleen maar. Mijn keel was dichtgesnoerd. Vier letters. Meer hoefde ik niet te zeggen om mezelf te verlossen, maar ik kon het niet. Het was alsof ik gevangen was, alsof er ketens rond mijn lichaam zaten en dat ze steeds dieper in mijn lichaam sneden. Ik wilde het uitschreeuwen, maar kon niet. Mijn hart en verstand gaven hun gevecht niet op. Geen van beide was van plan om zich onderdanig te maken aan de ander.
Chaya?” Ik voelde hoe hij me lichtjes door elkaar schudde. Het drong tot me door dat ik er maar behoorlijk levenloos bijstond. “Het spijt me”, fluisterde ik en ik verstopte me terug in zijn armen. Mijn hoofd drukte ik zo hard mogelijk tegen zijn ontblote borst aan. Ik hoorde hem zuchten. Hij wist niet wat gedaan. Hij wist niet hoe hij hiermee moest omgaan en eerlijk gezegd wist ik nog veel minder hoe ik met mezelf moest omgaan. Ik stond op het randje om in te storten, ik voelde het, maar toch was er iets dat me steeds weerhield om te vallen. Iets dat ervoor zorgde dat ik steeds op dat randje van de afgrond bleef staan, wankelend weliswaar. Dat iets was iemand en die iemand was Bill en hij wist op zijn beurt helemaal niets van mijn geheim, laat staan van de afgrond waarvan hij me steeds redde met zijn liefde.