2.

'Hoi,' zei Annemarie aardig. 'Hoi.' 'Hoe heet jij?'' Ik heet Cleare.''Oké, hoi Cleare.' Ik denk dat ze me niet zo aardig vond, want ze was nu al niet meer geïnteresseerd in me. 'Oké. Mensen, mag ik van iedereen de aandacht alsjeblieft?' zei juf Jennie. 'Dank je. Annemarie, wil je wat over jezelf vertellen?' 'Tuurlijk' En zo ging het tot bijna de pauze door. Het enige wat ik gehoord had, was dat ze een klein zusje had, dat haar ouders gescheiden waren en dat ze hier met hun moeder bij haar nieuwe vriend zijn komen wonen. Eigenlijk had ik een klein beetje medelijden met haar. Het leek me echt verschrikkelijk als je ouders gescheiden waren. Ik hoopte dat dat nooit bij mij zou gebeuren. In ieder geval, toen ze eindelijk klaar was met vertellen, ging de bel. Toen we buiten waren, leek ik opeens niet meer te bestaan! Ik bedoel, vorig jaar gingen we naar de rekstokken, of gingen we tikkertje spelen. Maar deze keer was het anders, ik voelde me alleen, kwetsbaar. Ik ging in mijn uppie op een bankje zitten. Een stemmetje in mijn hoofd zei "nee" en dwong me om naar de rest te gaan, maar ik negeerde hem. Toen kwam een meisje uit mijn zusjes klas naar me toe. 'Hallo,' zei ze verlegen. 'Hoi.' Ik zat heel hard na te denken over hoe ze ook alweer heette. Ik ging maar gewoon een gesprek aan, ik had toch niets anders te doen. Ik ontdekte dat ze Fleur heette en dat ze best aardig was.