047

Ik liep rustig naar het lokaal waar ik les had. Helaas had ik samen les met Sasja. Wat automatisch betekend dat ik les met Sean, Bella, Jessica en de hele meut heb. Ik liep het lokaal in en ging op mijn oude plek zitten. Niet veel later stroomde de klas vol. Sasja ging naast me zitten en keek me even raar aan. Daarna richtte ze haar blik op haar tafel. Waarom zou Christine ineens groene ogen hebben? Dat is toch niet normaal? Zou ze gekleurde lenzen in hebben? Maar zo’n fel groen effect kan een gekleurde lens niet hebben. Het zou veel doffer moeten zijn, veel minder mooi. Die groene ogen staan haar wel mooi, alsof het bij haar hoort. Ik weet niet, het maakt haar af. Ik zou bijna spijt krijgen dat ik het uitgemaakt heb. Ik keek op zij en zag dat Sean naar me staarde. Ik zwaaide even naar hem en hij keek beschaamd weg. Wow, het lijkt wel alsof ze me gehoord heeft. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, het is toch best leuk om gedachten te lezen. Maar ik moet wel oppassen, straks beantwoord ik iemand zijn gedachten. “Ah mevrouw Albarny, u bent weer beter?” Hoorde ik meneer Zheng zeggen. Ik keek hem aan en glimlachte. “Ja ik ben weer beter.” Glimlachte ik. Hij keek me geschrokken aan. “Is er iets?” vroeg ik verbaasd. “Je ogen zijn groen.” Zei hij verbaasd en de rest van de klas keek me ook verbaasd aan. “Aah dat dus.” Mompelde ik. Iedereen keek me verwachtingsvol aan, wachtend op een uitleg. “Deze kleur ogen is mijn eigen kleur. Ik had eerst altijd gekleurde lenzen in omdat ik me schaamde voor deze kleur.” Zei ik zacht. “Dat begrijp ik nou niet he.” Zei Sasja en ze keek me boos aan. “Wat begrijp je niet?” vroeg ik en terwijl ik het vroeg las ik haar gedachten. Zo’n mooie kleur ogen en dan schaamt ze zich ervoor, wat een muts!. Dat bedoelt ze dus. “Ja nou! Je ogen hebben een hartstikke mooie kleur en jij schaamt je ervoor.” Zei Sasja boos. “Deze kleur valt op en ik houd niet van opvallen.” Zei ik en ik keek de andere kant op als teken dat het gesprek afgelopen was. En nu snel je hoofd wegdraaien he. Wat een zwakkeling is het ook. Ik sloot me af van alle gedachten om me heen. Serieus als ik kon huilen was ik op dit moment in huilen uitgebarsten. Bitch..

De dag was langzaam voorbij gegaan, nu hadden we nog maar een les te gaan. Sasja had geen woord tegen me gezegd en ze werd met de minuut chagrijniger. Ik liep rustig het lokaal in en zag dat we biologie hadden. Fijn. Ik hoop niet dat we een of ander snij practicum gaan doen. Zul je zien dat iemand in zijn hand snijd en dan heb ik een groot probleem. Sasja plofte naast me neer en gaf me weer een boze blik. “Serieus, waarom ga je naast me zitten? Als je me zo erg haat ga je toch lekker ergens anders zitten.” Zei ik en ik keek Sasja boos aan. Sasja reageerde er niet op en keek weg. Nou, dan niet he. Ik bladerde wat door mijn boek en zag dat we met een hoofdstuk over genetica bezig waren. Fijn, dat interesseert me dus niks. Ik speelde maar wat spelletjes op mijn mobiel om iets nuttigs te doen. Ineens begon mijn keel te branden en rook ik de overheerlijke geur van bloed. Ik keek naast me en zag dat Sasja zich aan haar boek had gesneden. “Ehm Christine?” Mompelde ze. “Hmm?” Vroeg ik terwijl ik de geur probeerde te negeren. “Ik heb in mijn hand gesneden en het bloed nogal.” Zei ze zacht. Ik sloot mijn ogen en balde mijn handen tot vuisten. Ineens hoorde ik een hoop gekraak. Fijn, daar ging mijn telefoon. “Moet ik mee naar de verpleegster om een pleister te halen?” Vroeg ik en ik schoof snel mijn mobiel in mijn tas. “Als je wilt, graag.” Zei ze en ze stond op. Adem niet in Christine, negeer de geur, negeer het! Rustig liep ik achter Sas aan, nou ja ik had een rustige uitstraling. Vanbinnen was het niet zo rustig..