*38

Ondertussen zat ik echt al eeuwen in de wachtkamer te wachten. Ik wist niet hoe het met papa ging, steeds kwamen er verschillende artsen uit de kamer van papa. Maar geen van die artsen wou mij vertellen wat er aan de hand was. “Chris, het komt wel goed.” Zei Jacob en hij legde zijn hand op mijn knie. “Jake..” Zuchtte ik en ik hield even pauze. “Doe niet zo schijnheilig, ik weet toch wel dat je het niet meent.” Zei ik en ik stond op en ging een paar stoeltjes verderop zitten. Zowel Elena als Jacob keken me raar aan, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik zit hier niet om ineens weer vriendjes te zijn met Jake, nee ik zit hier omdat ik bij papa moet blijven. Ik liet mijn hoofd op mijn armen zakken en sloot mijn ogen. Ineens zag ik een silhouet. Gevolgd door het beeld van een mes en daarna zag ik allemaal bloed. Deze beelden bleven zich herhalen en flitsten steeds in mijn hoofd. Ik opende mijn ogen maar ik bleef deze beelden zien. Ineens kwam er een schelle piep bij en deze verdween niet. Ik legde mijn handen op mijn oren maar de piep bleef hangen. “AAAAAAAAAAAAAAH.” Gilde ik en ik ging op de grond zitten. “Christine gaat het?!” Hoorde ik Elena naast me zeggen. “Ziet ze eruit alsof het gaat?” Vroeg Jacob bot. “Zorg dat het verdwijnt!” Riep ik en ik dacht serieus dat ik gek aan het worden was. Wat is dit voor geluid, wat gebeurt er met me?! “Zorg wat wat verdwijnt Chris?” Vroeg Jacob en hij kwam naast me zitten. “Die beelden en die afgrijselijke piep.” Schreeuwde ik en ik merkte hoe de tranen over mijn wangen stroomden. “Ik wou dat ik wat kon doen, maar ik weet niet wat er is.” Zei Jacob en hij streelde over mijn wang. Ineens stopten de beelden en het gepiep. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en kreeg langzaam mijn zicht weer terug. “Het is weg.” Mompelde ik en ik liet mezelf weer op een van de stoeltjes zakken. “Wat gebeurde er nou precies?” Vroeg Jacob en hij knielde voor me neer. “Ik weet het niet, ik zag allemaal rare beelden.” Mompelde ik. “Wat voor beelden?” Vroeg hij en hij pakte mijn hand vast. “Ja ik weet niet. Het waren rare beelden, beelden die ik nog nooit gezien had.” Zei ik zacht. “Wat voor beelden waren het Christine?” Drong Jacob aan. “Eerst zag ik een silhouet, daarna en mes en daarna alleen maar bloed. Dit herhaalde zich keer op keer en vlak daarna kwam die schelle piep erbij.” Zei ik en ik keek Jacob aan. “Vreemd.” Mompelde hij. Ineens kwam er iets in me op. “Die piep!” Riep ik en ik rende richting de kamer van papa. “Wat is er met die piep?” Vroeg Jacob verbaasd. “Die piep was het geluid als iemand zijn hart er mee ophoudt!” Riep ik. “Maar Elena en ik hebben hem toch niet gehoord!” riep Jacob en op dat moment werd de deur van papa zijn kamer open gedaan. Ik keek de dokter angstig aan. Die blik voorspelt niet veel goeds..