Hoofdstuk 2

Bijtend op haar lip stond ze voor de deur. Hij leek steeds groter en angstaanjagender te worden, alsof het wist dat ze bang was voor wat er achter het hout zou zijn.
Rayen voelde een zacht kneepje in haar hand. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat het Linda was.
Ik sta achter je.
Hoewel Rayen nog steeds boos was op haar ouders, voelde ze zich toch schuldig. Ze wist dat het normaal was voor een prinses om zich saai en beleefd te gedragen.
Maar het laatste wat ze wil is haar ouders pijn doen. Zij hebben haar opgevoed, te eten gegeven. En daarvoor moet ze hen dankbaar zijn, in plaats van boos te worden om een kleine gunst die ze van haar vragen.
Daarom was ze niet alleen boos op hen, maar ook op zichzelf. Bovendien had ze het kunnen verwachten. Zeker van háár ouders. Maar diep in haar hart wist ze dat ze dan niet was wie ze was. En dat was het laatste vlammetje wat er van het vuur van de vorige avond was overgebleven.
Maar dat moest ze maar zien te doven. Ze moest accepteren dat het echte leven nou eenmaal anders gaat dan in sprookjes. Het leven was hard. Medogenloos. En een zwak meisje als zij kon daar niets aan veranderen.
Weer voelde ze dezelfde hand, maar dit was niet zacht. En ook geen kneepje.
'Ja, ja, ik ga al.', fluisterde ze, wrijvend over haar elleboog, waar ze net een harde por in gekregen had.
Haar hand reikte voorzichtig naar de deurklink. Ze deed de deur op een kier, en keek om de deur.

'Rayen!' haar vader stond op.
Ze slaakte bijna een zucht toen ze hoorde op wat voor toon hij haar naam uitsprak.
'Waar was je nou? Normaal ben jij op je verjaardag altijd als eerste wakker! Is alles wel goed met je? We waren zo ongerust! Ik...'
Met grote ogen hoorde ze het aan. Ze was nogal overweldigd door alle vragen die haar moeder op haar afvuurde. Toen ze weer wat bijgekomen was stak ze haar handen omhoog.
'Mam, Rustig! Ik ben gewoon moe, ik heb slecht geslapen! Er is niks mis met me, hoor!'
Ze hield op met vragen, maar keek nog steeds bezorgd.
Haar vader zei niks. Zijn gezicht stond hetzelfde als zijn vrouw.
Oee...., pijnlijk moment, dacht Rayen.
'Ehhhm, ontbijt?'

Zwijgend zaten ze aan de enorme tafel. Iedereen keek naar zijn bord.
Rayen was de eerste die de stilte verbrak.
'En..goed geslapen?' ze probeerde erbij te glimlachen, maar haar ogen lachten niet mee.
Haar vader keek haar aan.
'Prima.' zei hij, met dezelfde glimlach.
Haar moeder legde haar bestek neer.
'Oké, ik weet dat we gisteren ruzie hebben gehad, maar het is wel je verjaardag. En nog wel je zestiende! Laten we dat van gisteren nou maar even vergeten en het gezellig maken.'
Rayen schrok. Dit had ze niet verwacht.
Ook haar vader had dit niet zien aankomen. Normaal doet zijn vrouw hezelfde als hij.
'Ik ben het met je moeder eens. Het wordt een gezellige dag vandaag, punt uit. We hebben trouwens nog een paar verrassingen voor je.' voegde hij er vriendelijk glimlachend aan toe.
Van binnen vocht Rayen tegen zichzelf. Ze probeerde te winnen van haar gevoelens en ze uit te schakelen.
Na een glorieuze strijd won de realistische, ongevoelige Rayen van de gevoelens, die huilend dood waren gegaan. Alleen blijheid bleef over.