Dead brings us together 20

I was so stupid
Bill is wakker maar ik wil het terug goed tussen ons. Hij was de enige die begreep wat er in mij omging.
"Ben je ook wakker door de kou?"
"Nee, ik heb nog niet geslapen."
"Ah ok."
"Heb je kou?"
"Ja, ik had beter een extra deken meegebracht."
"Wil je anders bij mij komen liggen?" vraagt Bill na een lange stilte.
"Meen je dat?" vraag ik verbaasd
"Ja, maar als je niet wil dan snap ik dat wel" Ik neem al mijn gerief op en ga bij Bill liggen.
"Heb je naar de cadeautjes gekeken?"
"Ja, en de brief gelezen ook."
Het blijft stil.
"Sorry... sorry voor mijn gedrag, dat ik wegliep, naar mijn vader verhuisde, je nooit meer wou zien en je aan de deur zette"
"Het is ok, ik vergeef het je" Bill trekt me dicht bij hem en ik leg mijn hoofd op zijn borstkas. Net voor ik in slaap val hoor ik hem nog zeggen dat hij van me houdt. Ik slaag mijn arm rond hem en krijg een kus op mijn hoofd.
Als ik rond 12 uur wakker wordt ben ik blijkbaar nog de enige die lag te slapen. Ik kan een geeuw niet onderdrukken en wanneer ik mijn ogen open zie ik een hele bos zwart haar hangen.
"Heb je goed geslapen?"vraagt Bill
"Ja hoor" antwoord ik hem en lach even vriendelijk.
"Kom je even mee, ik moet je iets vragen. Doe wel eerst je kleren aan, ik wil het je vragen waar niemand bij is" en kijkt eens naar Gustav, Georg, Tom en Ellen.
"Ok" Ik doe mijn kleren aan en ga met hem mee.

"Lynn, allereerst wil ik zeker zijn dat wat in die brief stond nog steeds waar is."
"Ja, ik hou nog steeds van jou, het hoofdstuk Norwin is afgesloten"
"Ok, dat wou ik even zeker weten want..nou.. weet je.. hoe zal ik het zeggen..."
"Je hoeft niets meer te zeggen" en we kussen. 1 ding hebben we over het hoofd gezien, we waren in de tuin gaan staan maar stonden voor een raam dus Tom, Ellen, Gustav en Georg wisten direct wat er zich afspeelde. Ze konden het hun dan ook niet laten en kwamen al roepend buiten. Byebye romantisch moment. Maar het maakt me niet veel uit want vanaf vandaag is DE Bill Kaulitz van mij en van niemand anders maar vandaag is ook een nieuw leven voor mij begonnen.

Als de jongens en Ellen terug naar binnen zijn besluit ik maar eens te luisteren wanneer hun volgende tour is en voor hoelang.
"Binnen 3 weken vertrekken we naar Amerika voor 3 maanden." Ik had al verwacht dat het snel zou zijn maar zo snel... ik had het beter niet gevraagd.
Bill merkt dat ik het niet bepaald leuk vindt en vraagt wat er mij dan zo droevig van maakt.
"Ten eerste zie ik je 3 maanden lang niet, ten tweede 3 maanden is immens lang maar de reden waarom ik het er zo moeilijk mee heb is de angst om je te verliezen en dan bedoel ik niet aan een meisje maar zoals ik Norwin verloor"