22.

22.
'Hee Rosa, waar is mama ?' 'Ze is weg voor haar werk, ze heeft nog een briefje achtergelaten in je kamer.' 'Oh oke, wanneer komt ze terug ?' 'Over een weer geloof ik.' 'Oke, dankje Rosa.' Fijn, ook dat nog. Mama wist wel dat ik nu cheerleader was, maar ze had de moeite nog niet genomen om het tevragen. Leuk zo'n moeder. Niet dat het bij mijn vader veel beter was. Ik liep naar boven en plofte neer op mijn bed. Na een half uurtje op bed tehebben gelegen vond ik het wel weer genoeg en zette mn laptop aan. Godver niemand online. Ik pakte mn blackberry en bedacht me wie ik eens zou bellen. Zaneta, Koen, Niki of Dylan ? Dylan viel al af, in Zaneta had ik geen zin en Niki zat nu nog op school. Koen danmaar. Ik drukte op bellen. 'Met Koen.' 'Koenieeeeeeeeee!' 'Zo jij bent vrolijk.' 'En moe ja.' 'Hoezo moe ? Wat heb je uitgespookt ?' 'Niks hoor.' 'Nee, nee. Maar nog wat gebeurt in Atlanta ?' 'Nog al, ik zit bij de cheerleaders ?' 'Echt ?' 'Jup.' 'Cool, zal Dylan leuk vinden. Al die basketballers achter je aan. Stelt hem echt gerust.' 'Haha, ut boeit me lekker niet wat hij denk, vind of voelt. Ik lijd me eige leven, waar hij als een vriend in voorkomt.' 'Okee, maar ik moet gaan, byee. Iloveyou.' 'Byee, iloveyou2.'