2.1 First or Second line?

'Hoe zit het met jou gave?' siste Alyson gefrustreerd, 'Gaat dat nu lukken?' vroeg ze. Ik schudde langzaam mijn hoofd, ondertussen hield ik de wolven strak in de gaten. Ze maakten geen beweging, geen aanstalten tot aanval. Er klopte iets niet.
'Waarschijnlijk niet, als we veel geluk hebben kan ik misschien net voor één of twee wolven de tijd stil zetten...' Alyson zuchtte en deed haar mond open, maar ik kapte haar al af, 'En nee mijn kopiërende gave gaat nu ook niet lukken.' zei ik geïrriteerd. Een luide, vage grom klonk en één van de wolven zette de aanval in. De aanval was langzamer als ik had verwacht. Ik en Alyson konden hem makkelijk ontwijken.
'Ze zijn wel erg... langzaam, dit was hun eerste aanval nog maar...?' merkte Alyson op. Ik fronste, 'Inderdaad, en de aanval was nog... Zwak ook.' Ik keek naar de wolven. Één van de wolven trok zijn lip gevaarlijk omhoog. Mijn ogen werden groot toen ik zag hoe langzaam dit ging. Alyson fronste.
'Ligt het aan mij of...' begon Alyson.
'Gaat alles langzamer dan normaal?' maakte ik haar zin af. Ze knikte langzaam.
'Alles gaat als in.... slow motion!' zei ze langzaam. Toen zomaar ineens gilde ze van blijdschap en ze knuffelde me.
'Ik hou van je jouw onderbewust zijn!' gilde ze vrolijk. Huh? Waar had ze het over?! Ik fronste, 'Ik snap je niet.' pruilde ik.
'Je paniek heeft je gave geactiveerd! Een soort van klik is in je gave omgegaan zodra je in de stress raakte!' glimlachte ze. Ik fronste, 'Hoe weet je zo zeker dat het dat is?' vroeg ik fronsend. Opnieuw klonk er vaag gegrom. Ik en Alyson keken weer op, een aanval - die traag leek voor ons, en waarschijnlijk ook traag was voor een wolf, maar snel zou zijn voor een mens - werd ingezet door twee wolven. Ik en Alyson deden ontweken rustig de aanval. Dit was echt te vaag voor woorden. Ik keek Alyson vragend aan. Ze glimlachte schaapachtig.
'Ik heb het er met de anderen over gehad, je hebt het héél soms ook wel eens onder het trainen.' begon ze, 'Als het oefen gevecht wat moeilijker werd... Was het alsof je je gave ineens beter werkte. Of totaal uit zich zelf begon te werken. We wisten alleen niet zeker of het echt zo was.' zei ze bescheiden. Ik keek haar droog aan, 'En die dingen vertel je mij natuurlijk niet even.' zei ik, mijn stem vloeide van het sarcasme. Ze schudde grinnikend haar hoofd, 'Maar wat staan we hier te treuzelen, kom wegwezen.' mompelde ze. Ze pakte mijn arm vast en trok me behendig langs een wolf. Ik verloor de wolven uit het oog en keek naar Alyson. Nadat dit gebeurde, begonnen de wolven in koor te grommen. Oh-oh, dat gegrom klonk niet meer vaag, maar normaal en luid. Geschokt keken ik en Alyson achterom. Shit. De wolven gingen niet meer in slow motion. Ik keek gespannen naar de wolven en maakte geen beweging. Misschien werkte dat ook wel bij deze dingen? Kleine kans, maar ze waren snel. Te snel, rennen zou waarschijnlijk niet veel nut hebben. Misschien zou mijn onderbewust zijn zijn werk weer doen?
'Kom op Saree! Sukkel, ga rennen!' gilde Alyson ineens. Ik zuchtte, dan toch maar proberen te rennen? Het waarschijnlijk onze enige kans. Ik draaide me vlug om en rende Alyson achterna naar de rest. De vlugge poten van de wolven klonken luid door het bos. Ik vond het wel mooi klinken, geen idee waarom. De bomen vlogen met hogen snelheid voorbij. En mijn voorspelling kwam uit. De wolven konden ons met gemak bij houden. Zodra wij onze snelheid iets zouden minderen, hadden ze ons. Zodra hun ook maar iets sneller gingen hadden ze ons. Maar wij gingen niet langzamer, en hun gingen vreemd genoeg niet sneller. Dus bleven we ze telkens net een paar stappen voor. Ineens was er geen bos meer om ons heen, ik had niet eens gemerkt dat we al bijna het bos uit waren. Te erg in gedachten verzonken en met de wolven bezig... De bomen waren weg, en we kwamen uit bij onze groep. Waylon was de eerste die verbaast op keek. Ik keek besteedde geen aandacht aan zijn vragende blik en keek achterom. De wolven stonden in het bos. Ze waren nog goed zichtbaar, en maakten geen aanstalten om weg te gaan. De wolven keken elkaar aan. Ze maakten geen geluid, maar vreemd genoeg leken ze toch te communiceren op één of andere manier. Een luid gejank klonk ineens, meteen stonden alle vampieren van onze groep om ons heen. De voorste wolf gromde luid en langzaam trokken de wolven terug.
'Dus toch...' fluisterde Kimberly ontzet terwijl ze mij met grote ogen aankeek. Verder bleef het dood stil, niemand zei wat. Het was Sarita die de stilte verbrak.
'Wat waren dat?!' vroeg Sarita verbaast terwijl ze haar blonde haar naar achter streek. Iedereen keek om naar Waylon. Hij schudde zijn hoofd, zijn ogen waren gesloten.
'Ik heb geen idee...' antwoorde hij met een frons. Ik keek weer terug naar het bos. De wolven waren er niet meer, verdwenen in de schaduwen van het bos.
'Moeten we het niet achterna en vermoorden?' vroeg Lauren grommend, ze deed al een stap naar het bos.
'Nee!' schreeuwde de kleine Kaley paniekerig. Ze was het kleinere zusje van Kimberly, wat ook duidelijk te zien was. Kimberly stond naast Kaley en suste haar. Iedereen keek opnieuw naar Waylon. Waylon was na Marilyn de oudste en de wijste. Je kon hem vertrouwen en hij wist wat hij deed. In mijn ogen was hij altijd de grote broer geweest. Maar op dit moment straalde hij gezag uit. Als Marilyn er niet was kreeg Waylon de leiding. En met dat feit kon iedereen leven.
'We vermoorden ze pas als ze een probleem worden.' besloot Waylon, 'Tot die tijd moeten we oppassen in het bos.' Verschillende spottende geluidjes kwamen uit verschillende monden. Verbaast keek ik de groep rond.
'Waylon kom op! Oppassen in het bos? Het zijn maar dieren.' grinnikte Lucy. Ik keek Alyson twijfelend aan. Waren het gewoon maar dieren? Ons oogcontact ontschoot Waylon niet.
'Saree? Alyson?' klonk het ineens vanuit Waylon zijn mond. Verbaast keken we naar hem. 'Ze zaten jullie achterna. Wat denken jullie? Zijn ze gevaarlijk? Een bedreiging?' vroeg hij. Great, nu moesten wij besluiten over het lot van de wolven.