Because you were/are special to us/me (ftsk) 39

De volgende dag word ik wakker en heb het gevoel alsof ik amper geslapen heb. Ik draai me om in de hoop de slaap terug te kunnen vatten. "Ella? Ben je wakker?" hoor ik iemand fluisterend vragen die de kamer binnenkomt. Ik doe 1 oog open en zie Kyle staan bij de deuropening. "Mag ik niet nog even blijven liggen? Ik heb het gevoel dat ik helemaal niet geslapen heb." jammer ik. "Het is wel al 12 uur maar ik weet me wel bezig te houden." Hij verlaat meteen weer de kamer. Ik draai me nog eens en val weer in slaap.


"Elisa! Wakker worden! Het is half 1!" hoor ik mijn moeder van beneden aan de trap roepen. Geschrokken schiet ik recht. "Kan ze mij niet op een normale manier wakker maken?" mompel ik tegen mezelf. "Elisa!" roept ze nogmaals. "Ja! Ik ben wakker!" roep ik boos. Ik strompel naar mijn kleerkast, kies mijn kleren en maak me klaar.


Als ik in de spiegel kijk zie ik er nog erger uit dan ik dacht. Ik probeer het een beetje te verbergen met wat make-up en ga dan naar beneden. "Hey Elisa, heb je een beetje goed geslapen? Kyle was een beetje ongerust over je." vraagt mijn vader meteen. "Ja hoor. Een beetje toch." Mijn vader is echt een lieve man, hem zou ik niet graag omruilen, mijn moeder daarentegen zou ik soms liever weg willen. Ze kan soms nogal overdrijven in haar opmerkingen. "Vanavond gaan we uit eten met een collega van mij. We hebben afgesproken om 6.30 uur in het restaurant De Moret. Zie maar dat je klaar bent en dat hij daar ook mooi opgekleed is." laat mijn moeder ons even weten. "Hij daar heet toevallig Kyle." merk ik op. "Het zal wel. Zie maar dat jullie een beetje opgemaakt zijn tegen 6 uur. Ik wil er op tijd toekomen." Mijn moeder gaat naar de keuken en begint het tafel te dekken. Ik draai eens met mijn ogen en ga bij Kyle in de zetel zitten.


"Het komt allemaal wel goed." zegt hij. Hij legt een arm rond mij, geeft me een kus op mijn haar en trekt me tegen zich aan. Ik trek mijn benen op en leg mijn arm over zijn buik, mijn hoofd laat ik op hem rusten en sluit mijn ogen. "Komen jullie eten?" Mijn vader komt de woonkamer in om te kijken waar we blijven. "We komen." zeg ik terwijl we opstaan. "Wat is er? Moeten we eten?" Ik knik. Samen lopen we naar de keuken. "Vanavond gaan we eten met een collega van mij en zijn zoon. Kleed jullie een beetje op." vuurt mijn moeder meteen af als we zitten. "Hoe zit het met jullie scheiding." vraag ik maar meteen. "Scheiding?" Mijn ouders kijken me verbaasd aan. "Scheiding?" vraagt mijn vader verbaasd. "Ja, je weet wel, als mensen getrouwd zijn en ze gaan uit elkaar dan scheiden ze." leg ik uit. "Jaja, dat weet ik wel. Ik bedoel, waarom denk je dat wij zouden scheiden?" vraagt hij. "Omdat jullie gisteren ruzie aan het maken waren en toen hoorde ik jullie spreken van scheiden." verduidelijk ik. "Dat ging er niet om dat wij zouden scheiden. Je moeder wil..." Mijn vader wordt onderbroken door mijn moeder. "Ik wil helemaal niet scheiden, nooit van mijn leven." verklaart ze. "Als je wil dat ik je geloof dan moet je niet zo kijken met een blik naar papa van dat hij het spelletje moet meespelen." Ik kijk haar chagrijnig aan. "Ik wil jullie scheiden. Dat ventje daar maakt je nu wel gelukkig maar volgende week ben je weer helemaal depressief. Ik wil je niet weer zien lijden tot de zomervakantie." biecht mijn moeder op. "Dat ventje heeft toevallig een naam en ik zou wel eens willen weten wat hij je misdaan heeft dat je ineens zo gekeerd bent tegen hem. Vorig jaar kon hij niets misdoen en nu is alles wat hij doet verkeerd. Zelfs met eten maken dat overheerlijk is kan hij nog steeds niets goed doen!" ga ik in de aanval. "Ik moet gaan werken." Ze drinkt haar glas leeg en gaat naar haar werk. Ik kijk naar mijn vader. "Ik ben ook weg voor ik vragen naar mijn hoofd geslingerd krijg die ik helemaal niet kan beantwoorden." Ook hij dringt zijn glas leeg en vertrekt.