#80.

“Zoiets ja”, mompelde ik. “Of heb je je plekje nog niet gevonden in Bill zijn bed?” Dat was ook mogelijk. Ik haalde mijn schouders op. Hoewel ik me klaarwakker voelde, voelde ik me tegelijkertijd ook verschrikkelijk suf en verdwaasd wegens het te weinig slapen en het piekeren. Ik zag Tom even twijfelend naar me kijken. Ik greep mijn kans voordat hij ook nog maar een enkele lettergreep kon uitbrengen.
“Wat doe jij hier trouwens?” Ik draaide de rollen even om. Hij was normaalgezien een slaapkop, net zoals Bill. Tom schuifelde even met zijn voeten en keek naar de grond. “Je gelooft het nooit, maar ik werd een tijdje geleden wakker van die ene harde donderklap. En ehm, ik ben nogal, hoe zou ik het zeggen?” “Bang?” vulde ik hem aan. Hij knikte beschaamd. “Ik ook”, bevestigde ik. “Dus nam ik maar een douche, zoals je maar al te goed zag”, grijnsde hij. Ik kon het niet laten om toch even te glimlachen.
“Is er trouwens iets met je? Je ziet een beetje bleek.” “Tom?” Hij knikte en keek me indringend aan met die identieke kastanjebruine ogen. “Wil je bij me blijven? Alsjeblieft?” Aan zijn blik kon ik zien dat hij me duidelijk niet begreep. Hij hoorde mijn woorden wel, maar hij keek alsof hij de betekenis ervan niet snapte, hoewel hij het precies opvatte zoals ik bedoelde. Ik had afleiding nodig en ik wilde niet alleen zijn. Ik had armen rondom me nodig en als ik deze van Bill op dit moment niet kon krijgen, dan moest ik het maar met die van hem doen. “Ik wil niet dat je deze ruimte verlaat, Tom”, herhaalde ik.