91. En onze Olympische Spelen dan?

We wandelden Friedolien haar kamer binnen en meteen sprong Tom bijna op haar. “ Gaat het liefje? Heb je pijn? Wat heb je? Kan ik iets doen?” zei hij. “ Tom rustig man.” Zei Bill die mijn hand had vastgenomen. We stapten ook dichter naar haar bed toe. “ Hey Frie.” Fluisterde ik. “ Hey.” Glimlachte ze. Mijn ogen volgden onwillekeurig de baxter die in haar arm zat. Meteen kreeg ik kriebels in kippenvel. Daar kon ik echt niet tegen maar toch probeerde ik me sterk te houden voor Friedolien. “ Gaat het?” vroeg Tom nog eens. Friedolien knikte. “ Wat heb je nog pijn?” vroeg hij er meteen na. “ Nee, ze hebben me een baxter gegeven zoals je ziet met pijnstillers.” Ik en Bill knikten. “ En wat heb je?” vroeg ik. Ik zag dat Friedolien het moeilijk kreeg. Er verschenen tranen in haar ogen. “ Is het … erg?” mompelde ik. Ze knikte. “ Zeg het liefje.” Spoorde Tom haar aan. Aan zijn doen kon je zien dat hij de spanning niet langer aankon. Ik slikte ook nogmaals. Ik zag hoe Friedolien nog eens diep adem haalde en toen begon ze te vertellen :” Zoals dat je al had gedacht Maaike is mijn knieschijf uit de kom.” Ze stopte even en slikte nog eens haar tranen weg. Tom wreef met zijn hand over haar voorhoofd. “ En mijn ligamenten in mijn knie en voet zijn gescheurd. Ik word er morgen aan geopereerd.” Ging ze verder terwijl er een traan over haar wang rolde. Ik voelde het aan mijn maag dat er iets niet juist was. “ Frie …” begon ik. Ze keek me aan. “ Ga je nog…” ik probeerde de krop in mijn keel weg te slikken maar het ging niet. “ kunnen turnen?” kreeg ik eindelijk uit mijn keel. Friedolien durfde me niet meer aan te kijken. “ Frie zeg iets.” Zei ik paniekerig. “ Ze.. ze weten het nog niet maar…” ze begon luid te snikken. Tom ging half over haar gaan liggen en troostte haar. Op dat moment begon de regen tegen het raam te kletteren en werd het donkerder in de kamer. Ik kreeg het moeilijk en Bill voelde het aan want hij nam me dicht tegen zich aan. “ Friedolien?” zei Bill plots. Hij had al de hele tijd gezwegen en terug was die honingzoete stem er die iedereen deed kalmeren. Tom ging terug recht staan naast Friedolien en zij ging verder met vertellen : “ Ze denken dat ik niet meer zal mogen turnen.” Zei ze en ze durfde me niet meer aankijken. Ik schudde mijn hoofd en begon ook zachtjes te huilen.

“ En onze Olympische Spelen dan?” snikte ik. Hierdoor liet ik Friedolien terug verder huilen. Tom nam haar hand terug vast en Bill drukte mijn hoofd tegen zijn borstkast zodat ik ook kon uithuilen. “ Het is nog niet zeker liefje.” Fluisterde Bill in mijn oor. “ Friedolien is sterk ze zal er wel doorkomen. Niet in paniek raken.”