When time is ticking away.

Arrow Dash rende over het slagveld. Overal zag hij gewonde kameraden liggen, maar hij had geen tijd ze te helpen. De tijd tikte stug door, en hij wist zeker dat hij te laat zou komen. Te laat om allen van de ondergang te redden.
Terwijl hij verder rende, hoorde hij overal om zich heen het lawaai van machinegeweren die afgingen, het gegil van soldaten die getroffen werden door de tegenpartij en zo eens in de zoveel seconden werd hij verdoofd door de knal van een granaat. Hij hoorde iemand zijn naam schreeuwen, maar reageerde niet. Al zijn emoties en gevoelens drukte hij weg, dit was niet het moment om daarbij stil te staan. Hij moest zijn vaderland redden.
Toen hij zich verder haastte, greep iemand hem vanachter plotseling bij zijn been en hij struikelde om vervolgens op de grond bovenop een stapel lijken te vallen. Zijn geweer rolde uit zijn handen en meteen was hij hem kwijt door de drukte van het gevecht. Hij wist niet wie hem had vastgepakt, maar dat kon hem ook niet schelen. Dan maar zonder wapen verder.
De slag was in volle gang, maar terwijl hij steeds dichter de rand van het veld naderde, begon zijn angst steeds meer toe te nemen. Wat als hij geen 20 minuten had, maar slechts tien? Dan zou hij te laat zijn, en iedereen binnen een straal van 100 kilometer zou weggevaagd worden door de hevige atoombom.
Ergens naast zijn angst voelde Arrow ook haat en wraakzucht jegens zijn voormalig beste kameraad, Spice Halo. Spice had de bom ingesteld in zijn laatste ademhaling, in de hoop dat als hij alle soldaten wist uit te roeien, de wereldoorlog eindelijk na al die jaren over zou zijn. Arrow wist dat het zo niet werkte. Zodra deze soldaten hun leven kwijt waren, stond er alweer een compleet nieuw leger op de been, klaar om de strijd te hervatten. Het was nou eenmaal geen strijd tussen soldaten, het was een strijd tussen overheden.
Arrow was de enige die wist van de atoombom. Van de legeraanvoerder had hij samen met Spice de opdracht gekregen de bom mee te smokkelen, voor het geval dat. Alleen als Australië echt de slag dreigde te verliezen, mochten Arrow en Spice hem inschakelen. En een paar minuten geleden had de strijd er even heel erg dreigend uitgezien voor de Australiërs, en in die paar momenten had Spice zonder Arrows toestemming de atoombom geactiveerd. Meteen daarna verliet Spice's geest zijn lichaam en wisten de Australiërs de Britten terug te dringen. Als Arrow erbij was geweest had hij Spice ervan kunnen weerhouden, maar op dat moment was hij ergens verderop bezig geweest met de grenzen van het kamp verdedigen. De atoombom zat ergens wat hogerop in de bergen verborgen.
Arrow begon last van steken in zijn zij te krijgen; het Himalaya-landschap werkte niet mee. Ondertussen was hij tussen het strijdgewoel uitgekomen en hij hoopte maar dat geen van de vechtend soldaten hem tegen de berg op zag lopen.
"Arrow! Arrow! Kijk uit!" riep een stem die Arrow herkende als die van Sam. Gauw draaide hij zich om en hij wist nog net een klap van een geweer te ontwijken. Een van de vijanden was hem met een leeg geweer achterna gerend en probeerde hem er nu mee in elkaar te slaan.
Uit zijn laars haalde Arrow een mes vandaan en hij stak dat in de zij van de Brit. Even stond hij stil bij het nieuwe slachtoffer dat hij had gemaakt, maar toen bracht zijn zwaar tikkende horloge hem weer bij het heden en gauw snelde hij verder.
Meteen toen hij zich omgedraaid had hoorde hij een knal en voelde hij een snerpende pijn in zijn onderrug: hij was geraakt. Even dreigde hij neer te vallen, maar algauw had hij zijn pijn onder controle en nu strompelde hij verder. Hij voelde de kracht uit zijn benen wegtrekken, maar op zijn tanden bijtend liep hij door. Nog even en dan zou hij de bom zijn en hem uit kunnen schakelen. Daar zou hij kunnen uitrusten en zijn wonden verzorgen.
Met dat voor ogen liep hij door, maar hij wist dat zijn tijd op was. Zwarte vlekken begonnen voor zijn ogen te dansen en voor hij het wist lag hij op de grond. De pijn keerde in volle hevigheid terug, en Arrow schreeuwde het uit. Alle geluiden van het strijdgewoel vervaagden, en even later raakte hij buiten bewustzijn. Hij had gefaald.

Al die tijd keek één van zijn landgenoten toe hoe Arrow zich voortsleepte de berg op. Langzaam en twijfelend liep Arnold Arrow op een afstandje achterna en toen hij zag dat hij op weg was naar de bunker, probeerde hij hem terug te roepen. Arrow was nooit laf geweest: hoe kon hij zich nu zomaar terugtrekken? Arrow reageerde niet, en Arnold begon te rennen. Hij zag hoe Arrow een Brit neerhaalde maar daarna getroffen werd door de kogel van een ander. Even liep hij nog door, maar toen viel hij uiteindelijk neer. Terwijl Arnold langs zijn lichaam liep, sloeg hij even een kruis. God zegene hem. Daarna liep hij verder op weg naar de bunker, gedreven door nieuwsgierigheid. Wat zocht Arrow daar?
Veilig en wel wist Arnold de bunker te bereiken, en toen hij eenmaal binnen was zag hij iets wat hij nooit van zijn leven vergeten zou: een atoombom! Een tikkende atoombom, en op het klokje stonden nog precies tien seconden.
Wanhopig sprintte Arnold eropaf, maar hij had geen idee hoe hij de bom moest deactiveren. Bang om hem aan te raken liep hij eromheen, zoekend naar een draadje dat hij los zou kunnen trekken, maar tevergeefs.
Nog 4 seconden en de wereld zou weg zijn...
Nog 3...
2...
1... Ruw werd Arnold aan de kant gedrukt en met zijn hoofd bonkte hij tegen de muur van de bunker aan. De laatste seconde liep af, maar niets explodeerde. Hij was gered, iedereen was gered!
Arnold keek op naar de bom-deactiveerder, en zag dat het een vrouw was. Een Britse vrouw. Meteen stond hij op en richtte zijn geweer op haar.
"Doe een stap naar achteren en draai je om," zei hij op harde toon. Geschrokken draaide de vrouw zich om en staarde Arnold aan. Als Arnold daarvoor van plan was geweest haar af te schieten, dan zou hij dat nu niet meer hebben gekund.
Het was zijn dochter.
"L-lisa?" bracht hij met moeite uit. Schuldbewust keken Lisa's ogen naar de loop van zijn geweer, en ze zocht wanhopig naar woorden. Arnold liet zijn geweer zakken, hij kon zijn eigen dochter niet vermoorden.
"Het spijt me, pap," zei ze, op hetzelfde moment dat er vanuit de deuropening gejuich klonk. De slag was gewonnen. De vraag was alleen; door wie? Arnold wilde naar buiten kijken, maar hij was bang dat zijn dochter iets zou doen het moment dat hij haar uit het oog verloor. Hij richtte zijn geweer weer op haar borst en langzaam liep hij achteruit. Hij waagde het om één blik naar buiten te werpen, en zag dat de Britten hadden gewonnen. Hij was waarschijnlijk de enige Australiër die nog ademhaalde. Zuchtend liet hij zijn geweer zakken en hij ging op de grond zitten. Hij wenste dat de atoombom was afgegaan, dan had hij nu niet zijn dochter aan hoeven kijken, op heterdaad betrapt op hoogverraad. Maar hij wist dat zijn dochter nu over zijn lot zou beslissen: haar kant had tenslotte gewonnen.
"Waarom, Lisa?" fluisterde hij, maar ze was al verdwenen. Hij was helemaal alleen in de Australische bunker, maar hij wist dat dat niet voor lang was.