In Your Arms Tonight.

De muziek kwam zacht tot een einde en haar stem stierf weg. Ik staarde hem in de ogen, vergat de cameraploeg die verscholen stond tussen de anderen en al de mensen die keken. Ik kuste zijn lippen, voelde zijn handen op mijn onderrug en hoorde niets buiten de hartslag in zijn borst en zijn ademhaling. Ik liet hem gaan, zag de lichten op me branden als vuur. Ik keek angstig om me heen, zag mensen fluisteren, voelde me zo onveilig. “Kom op,” fluisterde hij. Ik keek even naar Samii, zag dat ze gewoon glimlachte en Jackson die knikte dat alles goed zou komen. Ze verdwenen uit beeld en den acht werd een deel van ons. Het doemde op uit het niets en vormde een duidelijk muur tussen ons en de mensen daar binnen. Hij stopte niet bij de wagen, bleef gewoon rennen en ik wist waarheen. De straten, de huizen en de verlichtte erven. De velden, het hoge riet en de boom, onze boom. Hij viel neer, duwde zijn handen onder zijn hoofd en wachtte geduldig af tot ik naast hem zou gaan liggen. Ik ging naast hem zitten, bestudeerde ieder detail van zijn gezichtsomtrekken. Ik was bijna vergeten hoe mooi hij was en hoe hij er uitzag in zijn kostuum. “Die das zit te strak...” worstelde hij. Zijn handen vochten tegen het stuk stof om zijn nek en zijn gezicht toonde de rimpels van zorgen. Ik haalde zijn handen weg, maakte zorgvuldig zijn das los en gooide hem in een van de takken van de bomen. “Goed gemikt,” mompelde hij en legde zijn armen om mijn middel, trok me terug naar zich toe. “Ik heb nooit geweten hoe goed dit voelde...” fluisterde hij en kuste mijn hoofd. Ik lachte, wist niet precies waarom maar het voelde goed om te lachen. “Wat zullen we morgen doen?”
“Roadtrip...” geeuwde ik en veegde het masker van make-up van mijn gezicht. Hij knikte goedkeurend, zei niets meer maar keerde me zo dat hij me in de ogen kon kijken. Hij lachte,”schat, je ziet er niet uit!”
Ik grinnikte,”ik zou het niet anders willen.”
Hij veegde de mascara van onder mijn ogen weg, kuste mijn wang en reek naar iets dat in het vage licht op tas leek. “Jij hebt veel voorbereiding gemaakt,” grijnsde ik. Hij knikte, gooide een laken over ons heen en legde zich goed. De nacht overwon en ik viel in slaap in zijn armen.