90. Endlich !

Bill liet me maar niet los toen we door de gang in het ziekenhuis wandelde. Tom liep voor ons. Hij niet snel genoeg bij haar kamer aankomen. Één maal dat hij voor de deur stond leek hij bevroren. Hij bewoog niet meer en hij leek niet meer te ademen ook. Ik kon me toch uit Bill zijn greep lossen en ging tegen de muur rechtover Friedolien haar kamer zitten. ik trok mijn knieën op, legde mijn armen erop en liet mijn hoofd op mijn armen rusten. Bill keek me aan en vond het blijkbaar ook een goed plan want hij kwam naast me zitten. “ Kom Tom, zit ook neer, dit kan toch nog even duren.” Mompelde Bill. ik hief mijn hoofd op om het tafereel te bekijken en zag hoe Tom diep zuchtte en uiteindelijk naar Bill zijn raad luisterde. Hij kwam ook naast me zitten.

Terug zonk ik diep in gedachten. Ik hoopte zo dat het niets ergs was. gewoon die knieschijf uit de kom, dat was al erg genoeg. Het moest niet erger. Maar ik voelde het aan, het zou niets goeds zijn. Anders zouden ze haar hier toch niet houden? Ik voelde me zo radeloos. “ Waar denk je aan.” zei Bill plots zonder me aan te kijken. ik draaide me hoofd wel naar hem en keek hem verbaasd aan. “ Heb je het tegen mij?” vroeg ik dwaas. “ Ja, ik voel zo dat je ook zit te piekeren en na te denken.” Zei hij terwijl hij zijn hoofd naar me draaide. Mijn god, hij kende me al veel te goed in zo’n korte tijd. Ik zuchtte eens en zei toen : “ Ik hoop gewoon dat het niets ergs is. Ze moet nog kunnen turnen weetje. Dat moet gewoon!” ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen. “ Dat zal ze wel nog.” Fluisterde Bill terwijl hij weer zijn arm rond mijn schouder legde en me tegen hem aan drukte. “ We moeten nog samen naar de Olympische Spelen weetje. We moeten dit samen doen!” zei ik terwijl ik alweer een krop in mijn keel voelde opkomen. Dit was onze droom geweest. Wij, met z’n tweeën, samen op de Olympische Spelen. De beloning op al ons harde werk van jaren ver. De beloning op onze tranen, op onze radeloosheid als iets niet wilde lukken, op ons doorzettingsvermogen. De beloning omdat dit onze passie was.

Minuten lang zaten we in de gang. Ik was aan mijn nagels aan het prutsen uit verveling en uit spanning toen eindelijk Friedolien haar ouders naar buiten kwamen met Katreeya. Tom sprong meteen recht en maakte al aanstalten om naar binnen te gaan. “ Wacht even Tom.” Zei Bill toen ook wij rechtstonden. “ Kom nu.” Zei hij ongeduldig. “ Mogen we binnen?” vroeg Bill nog eens voor de zekerheid aan Katreeya toen ze naar ons keek. “ Ja, doen jullie maar, je hebt al lang genoeg moeten wachten.” Zei ze. Lang genoeg moeten wachten? Zeg dat wel. Ik keek op mijn uurwerk en zag dat het ondertussen al iets na 18 uur was. ik schudde mijn hoofd en liep samen met Bill en Tom de kamer binnen.