89. Und vieles mehr warten.

“ Natuurlijk heb jij ook recht om haar te zien, maar het is toch het meest logische dat zij eerst gaan?” zei Katreeya verwonderd. Bill ondernam al meteen actie. Hij nam Tom zijn arm vast en zorgde ervoor dat hij naar hem keek. “ Toe Tom, wij kunnen straks dan langer bij haar zijn.” hoe Bill het deed weet ik niet. Maar door zijn stem zo honingzoet te laten klinken, leek hij altijd iedereen in een trance te brengen.

“ Sorry, maar ik moet nu echt om Friedolien haar ouders.” Zei Katreeya en zonder nog meer woorden er aan vuil te maken liet ze ons achter in de wachtzaal. Ik schudde met mijn hoofd en op dat moment vlogen de deuren van de spoedzaal terug open en kwamen er 2 verplegers met een bed naar buiten. Ik voelde zo mijn bloed uit mijn gezicht lopen. Ik zag vast lijkbleek. Het was zo raar en erg om Friedolien daar hulpeloos te zien liggen. Ze had een baxter en zag er afgeleefd uit. “ Friedolien..” mompelde ik maar voordat ik het goed besefte was ze al weer weg. Terug moest ik met mijn hoofd schudden om alles op een rij te krijgen en terug naar de wereld te komen. Ik keek Bill verward aan. Hij deed teken dat ik naar hem moest kopen. Mijn benen waren precies als lood. Toen ik bij hem was sloeg hij zijn arm stevig rond me. Gelukkig dat hij er nog was, ook al moest hij nu de steunpaal spelen van 2 mensen. Moest hij hier niet geweest zijn om mij en Tom op te vangen, denk ik dat er hier al meerder dingen zouden gebeurd zijn.

Hulpeloos zakte Tom terug op zijn stoel waar hij net op zat. “ Ik weet het niet meer.” Mompelde Tom. “ Kom broer, de moed niet verliezen.” Zei Bill. “ Heb je haar hier net niet zien liggen?” snauwde Tom. “ Hé, rustig Tom!” verhief ik mijn stem. Ik kon er niet aandoen. Ik kon er niet tegen als iemand zo reageerde tegen Bill. Verslagen keek Tom terug naar de grond. “ Straks mogen we bij haar, heb nu nog even geduld. Straks zullen we weten wat er gaande is.” Zei Bill kalm. “ Maar ze heeft pijn!” zei Tom weemoedig. “ Ik ben zeker dat er pijnstillers in haar baxter zit Tom.” Probeerde ik hem op te peppen. Ik hoorde hoe hij zuchtte en verder zei hij niets meer. Ik stond nog steeds dicht tegen Bill gedrukt. Ik voelde hoe ik alweer wat meer kleur in mijn gezicht kreeg. “ Hoe laat is het?” vroeg Bill. Ik nam terug mijn gsm uit mijn broekzak en zei : “ 17 uur 30.” Ik wreef over mijn voorhoofd, dit zou nog lang kunnen duren.

Plots hoorde ik bekende stemmen in de gang recht voor ons. Ik draaide me om in Bill zijn armen en zag de moeder en vader van Friedolien samen met Katreeya bijna door de gang rennen. “ Zullen we ook al naar daar gaan?” vroeg ik. Bill keek naar Tom en zei : “ Broer, ga je mee al naar Friedolien haar kamer?” “ We mogen toch nog niet binnen?” beet hij toe. “ Nee, maar we kunnen al voor de deur gaan zitten, dan kunnen we misschien al enige informatie opvangen.” Gaf ik mijn plan prijs. Tom sprong recht, je hoefde hem het blijkbaar geen 2 keer te zeggen.