88. Minuten leken uren te duren.

De minuten die we in de wachtzaal zaten leken uren te duren. Ondertussen was ik al wat rustiger geworden. Ik zat nog steeds op Bill zijn schoot en leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder. “ Hoe lang gaat dit nog duren?” mijmerde Tom die vol van de zenuwen zat. “ ’t Komt in orde broer, zo meteen zal je wel bij haar mogen.” Antwoordde Bill. Tom knikte en begon met zijn been op en neer te wippen. Opeens begon mijn broekzak te trillen. Ik schrok op en besefte dat mijn gsm er nog inzat. Ik haalde hem uit en zag op het schermpje dat het mama was die belde. Ik drukte op het groene telefoontje en zei: “ Hallo mama.” “ Dag schat, wat is er gebeurd?” hoorde ik haar aan de andere kant van de telefoon zeggen. Ik zag hoe Bill en Tom zaten mee te luisteren met mijn gesprek. “ Ze hebben Friedolien naar het ziekenhuis gebracht. Ze is domweg over ene knots gevallen en verkeerd geland ofzo. Ik ben al zeker dat haar knieschijf uit de kom is maar ze zijn nu nog bezig met haar.” Legde ik alles uit terwijl ik op mijn onderlip beet. “ En waar ben je nu?” vroeg ze. “ In het ziekenhuis.” Antwoordde ik terwijl ik de wachtzaal nog eens rondkeek. “ Moet ik je komen halen?” vroeg ze. “ Nee mama, ik ben hier met Bill en Tom. Bill zal me dan straks wel naar huis brengen, hij is met de auto.” Zei ik met een bang hartje. Mama wist niet dat ik zo veel met hun omging. “ Ah, oké.” Zei ze kalm “ en weet je hoe laat je thuis zal zijn?” ik schudde mijn hoofd net alsof mijn moeder door de telefoon kon zien wat ik deed. “ Nee mama, dat weet ik niet. Ik ga niet eerder naar huis voor ik Friedolien heb gezien en voor ik weet wat er met haar aan de hand is.” Terwijl ik dit zei liet ik me terug tegen Bill aanleunen. “ Niet te laat,hé deze avond.” Smeekte ze bijna. “ Neen, mama.” Zei ik poeslief. “ Laat me af en toe ook eens iets weten,hé.” Ging ze nog verder “ En zijn Friedolien haar ouders daar al?” “ Ja mama, en Friedolien haar ouders zijn onderweg.” Zei ik terwijl ik op mijn uurwerk keek. ik schrok van de tijd die ik zag. Het was al 5 uur geweest. En op dat moment ging de deur van de spoedafdeling open en liep er een verpleegster naar buiten. “ We brengen haar zo meteen naar een kamer in de gang hier rechtover, jullie mogen dan zo meteen bij haar.” Zei de vrouw. Tom knikte. “ Mama, ik moet ophangen, ze brengen haar zo meteen naar haar kamer.” Zei ik en nam afscheid.

Ik stopte mijn gsm terug in mijn broek zak en stond recht van op Bill zijn schoot. Ik trok mijn broek op en op dat moment kwam Katreeya naar ons. “ Friedolien haar ouders zijn net aangekomen.” Zei ze tegen ons toen ze ons zag zitten. “ Ze brengen haar nu naar haar kamer en jullie mogen bij haar na haar ouders. Die hebben het recht om eerst bij haar te zijn.” “ En ik niet ofzo?” zei Tom terwijl hij een kwade ondertoon in zijn stem zette. “ Rustig Tom.” Smeekte ik bijna. Ik had nu echt geen zin in ruzies.