30.

Al een tijdje zit ik hier, gewoon te zitten. Tom heeft nog steeds z’n armen rond me heen geslagen maar heeft nog niets durven zeggen. Ikzelf krijg er ook niets uit, want ik weet gewoon niet wat ik nu zou moeten zeggen. Hoe moet ik dit in godsnaam uitleggen aan hem? Bij die gedachten rollen er alweer tranen over m’n wangen, waardoor Tom me nog steviger vast neemt. ‘Wil je me nu eindelijk eens vertellen wat er met je is?’ vraagt Tom dan op een zachte toon. Voorzichtig hef ik m’n hoofd op en kijk recht in z’n ogen. Een mooie hazelbruine kleur is het enige wat ik zie. Ik haal even diep adem en dan begin ik aan m’n verhaal. ‘Vroeger zat er een jongen in m’n klas, Neil, waar ik heel goede vrienden mee was, we konden goed praten en zo en we hadden altijd plezier samen. Maar op een dag veranderde hij van school en zagen we elkaar veel minder. Tot op een feestje waar ik hem terug tegenkwam, hij was nog niets veranderd. Nog altijd even lief en even mooi. We spreken weer meer en meer af en babbelden weer uren met elkaar. Maarja, geleidelijk aan begon ik meer en meer gevoelens voor hem te krijgen en ik dacht dat het ook van zijn kant kwam. Hij deed zo lief tegen me en zei een paar keer dat hij zich echt goed voelde bij mij, waardoor ik dus nog meer hoop kreeg. Tot op een dag dat hij gewoon niets meer van zich liet horen en me ongeveer een maand genegeerd heeft. Ik liep wat depri rond en Silke zag dat ook aan mij. Maar dan uiteindelijk moest ik horen van m’n vriendinnen dat hij ondertussen al 2 lieven had gehad en me gewoon bespeeld had. Ik was er natuurlijk kapot van en kwam de eerste weken gewoon niet meer buiten, is was er zelf ziek van. Silke was natuurlijk razend op hem en is naar hem toe gestapt waar ze een keer goed haar gedacht heeft gezegd. Maar nu is die periode al zo’n 6 maand geleden, en ik dacht dat ik er volledig over was. Want ik had weer plezier en dacht totaal niet meer aan hem. Tot gisteren.. Opeens zag ik z’n ogen weer voor me en voor ik het wist was ik weer half ingestort. Daardoor dat m’n stem zo gebroken klonk toen je me belde..’ Heel de tijd had Tom geboeid geluisterd naar m’n verhaal, die vaak onderbroken was door m’n gesnik en gezucht. Maar hij keek heel begrijpend naar me. Al blozend keek ik naar hem, omdat ik me best wel schaamde. ‘Waarom bloos je nu?’ vraagt hij dan verbaasd. ‘Omdat ik me een beetje schaam..’ ‘Je hoeft je toch helemaal niet te schamen, het is helemaal jou fout niet. En trouwens, heeft het nu geen deugd gedaan dat je je hart nog eens hebt kunnen luchten?’ ‘Ja tuurlijk! Ik ben trouwens heel blij dat je hebt willen luisteren. En het is ook heel lief van je!’ Weeral moest ik lichtjes blozen. ‘Weet gewoon dat ik er altijd voor je zal zijn, wat er ook gebeurd.’ Zegt hij dan nog en hij neemt me nog eens stevig in z’n armen.