Verboden (Jules pov)

Jules pov:
Lord Shadow komt uit Raven`s kamer en sluit de deur. Hij ploft op de troon en staart kil voor zich uit. “Ze is in orde Jules, maak je geen zorgen.”zegt hij rustig. “Doe ik ook niet, er is alleen heel veel veranderd. Ze lijkt veel sterker en ze is ook nog eens een wolf, ik weet niet of we haar wel helemaal kunnen vertrouwen. Ze kan zo ineens alles aan haar goede tijd weer herinneren en dan hebben wij een probleem.”zeg ik kalm. “Ik snap wat je bedoelt, ze kan ons allemaal in een keer aan. we moeten er gewoon voorzorgen dat ze altijd bij ons blijft. Gewoon een belbezwering en alles is opgelost.” Zegt hij. “Als ze weer iets begint te herinneren zal ik meteen een belbezwering uitspreken.”zeg ik kalm.

Na uren op de troon gezeten te hebben komen er wat mannen binnen. “Dertig van ons zijn ernstig gewond, we hebben genezers nodig, tien mannen zijn al op weg om te zoeken.”meld een man. De deur van Raven`s kamer slaat open en twee mannen worden eruit gegooid. “Wegwezen en flik dat niet nog eens.”buldert haar altijd zo zuivere stem. Ze komt de kamer uit gestampt en gaat flink tegen de twee te keer. Ik grinnik zacht en ze schopt ze letterlijk de zaal uit. Dan sleept ze mij mee en niet veel later staan we in een ziekenzaal. Ze geneest alle zieken en stampt weer weg. Ze schrokt in de keuken wat vlees naar binnen en dan gaat ze naar het oefen veld. Iedereen gaat opzei en ze schopt een steen aan diggelen. Volgens mij is ze niet echt blij, met wat die twee van net haar vertelden. Ik loop haar kant op en tik haar aan. Ze draait zich om en zucht als ze mij ziet.

“Wat moet je Jules?” vraagt ze bot. “Niks, ik wilde weten of het goed met je gaat. Je lijkt me behoorlijk pissig.”zeg ik rustig. “Hm, ja vindt je het gek mijn littekens doen verdomd veel zeer.”zegt Raven nors en ze richt haar toverstok op een boom, dertig meter verdop. Ze vernietigd hem en stopt haar staf weg. Ze laat Drappie vrij, die meteen rond begint te glijden. “Littekens?”vraag ik zacht en verbaasd. Ze knikt en trekt mij mee naar binnen. Ze duwt me een kast in en doet de deur dicht. Ze maakt een beetje licht, zet haar cap af en dan haar masker. Drie enorme littekens worden zichtbaar. “Jullie schuld.”bromt ze. “Heb je al geprobeerd het te genezen?”vraag ik zacht. Ik lat mijn in leer gestoken handen erover heen glijden en ze onderdruk een pijn kreet. Ze zet haar masker en cap op, en precies op dat moment wordt de deur open gegooid.

Raven vuurt meteen een lam straal op de persoon af. We lopen naar buiten en ik trek een zuur gezicht. “Dork.”zeg ik droog. Ze heft de spreuk op en Dork staat op. “Was dat nodig, tortelduifjes?”vraagt hij geërgerd. Raven kijkt meteen naar mij. “Wow wacht even wij zijn een koppel?”vraagt ze stomverbaasd. Ik knik en werp Dork een kille blik toe. “Dat verklaart wel waarom je mij volgt als een schoot hondje, en ze zowel bang voor mij als voor jou zijn.”zegt Raven. “Jup voor dit alles, martelde je iedereen die aan Jules zat.”zegt Dork. Raven stopt haar staf weg en pakt mijn hand vast. Ze knijpt er even krampachtig in en meteen besef ik dat de pijn veel erger word. Ik til haar op en sprint de troonzaal in. “Wat nu weer, Jules?”vraagt Lord Shadow geërgerd. Als hij ziet dat ik Raven draag verandert zijn blik. Hij staat op en wijst naar haar slaapkamer. Ik volg hem naar binnen en sluit de deur.

Ik leg haar op het bed en zet haar cap af. “Ze draagt een masker, waarom?”vraagt hij verbaasd. “Raven mag ik?”vraag ik zacht. Ze geeft geen antwoord en knijpt nog harder in mijn hand. Ik zet haar masker af en maak licht. “Jezus, wat een littekens.”zegt Lord Shadow zichtbaar geschokt. “Ja, onze schuld zegt ze. Is vast gebeurd toen ze bij Sirius en Yan was en moesten vluchten voor onze groep.”zeg ik rustig. Raven opent haar ogen en kijkt mij aan. “Kunt u het genezen, Lord Shadow?”vraag ik kalm. “Geen idee, ik heb nog nooit zoiets gezien. Het lijkt wel toegebracht met magie.”mompelt Lord Shadow. Raven zit meteen rechtop en een blauwe gloed komt van haar handen af. Ze lecht hem op haar voorhoofd. Het litteken verdwijnt en ze legt haar hand in haar nek. Het litteken dat daar zit verdwijnt ook. Ze doet het zelfde bij de andere littekens en die verdwijnen.

Ze zet haar masker en cap weer op en knikt kort naar Lord Shadow. We lopen de kamer uit en ik ga op mijn troon zitten. Raven gaat op de grote troon zitten, die waar Lord Shadow altijd op zit. Ze glijd er niet van af, maar er gebeurt ook niks. Volgens de legende hoort er een fel blauwe gloed te verschijnen en hoort ze een nieuwe gedaante te krijgen. Die van een echt feetje. Compleet met vleugels en oren. Lord Shadow kijkt haar trots aan. “Je glijd er niet meer van af, nu kan je er zo vaak op zitten als je wilt.”zegt hij zacht. Hij gaat op de laatste troon zitten en de deuren slaan open. Dork, Tork, Miles, en Tyn komen binnen gelopen. Als ze Raven op de troon zien zitten vallen hun monden open.

“Ik ben nog steeds de leider dus vertel op wat is er aan de hand?”buldert Lord Shadow. Dork, Miles, Tork en Tyn kijken elkaar even aan. “Een enorme plaag Doxie`s in de eetzaal.”zegt Tork rustig. “Een plaag Kabouters op de oefen velden, daar zijn we al mee bezig.”zegt Miles. “En er zitten Crups in de kelder, ze vreten echt alles op.” Zegt Tyn. “Op het oefen veld zijn ook 4 Chimaera`s, twee Hongaarse Hoornstaarten en een Acromantula.”meld Dork. “Die Doxy`s, Crups en Kabouters zijn geen probleem maar die draken, Chiameara`s en die Acromantula zijn wel een probleem. De gevaarlijkste wezens die er zijn. Onmogelijk te verslaan of te temmen.”zegt Miles.