Chapter 4

Julie
Nadat ik mijn verhaal aan Charlotte had vertelt, had ik echt even tijd voor mezelf nodig. Ik besloot een wandeling door het bos te maken. Ik zou toch niemand tegen komen want het wel best koud buiten, maar ik voelde dat natuurlijk niet. Toch pakte ik maar een jas. Ik liep naar het bos, dat aan de ene kant begint bij het huis van de Cullens, en aan de andere kant bij een stadje aan zee, genaamd La Push. Ik begon te lopen en te lopen en dacht na over mijn verleden. Nu iemand anders het ook wist was het veel makkelijker om erover te denken zonder geestelijk in elkaar te storten.
Na ongeveer een half uur lopen kwam ik op een open plek, ik moest nu vlak bij La Push zitten dacht ik. De open plek zag er rustgevend uit, maar ergens had ik het gevoel dat ik hier niet moest zijn. Daar kreeg ik groot gelijk in, want na een paar minuten op de grond te hebben gezeten, zag ik 2 grote beesten – beren leken het wel – aankomen. Hun ogen schoten vuur en ik sprong met grote snelheid overeind. Ik zag dat het wolven waren maar met de grootte van een paard. De wolven zakten door voorpoten, alsof ze een grote sprong gingen maken. Ik leunde een beetje naar voren, en toen zette ze zich met hun enorme poten af en sprongen naar me met ontblootte tanden.

Jacob
‘Ik ga!’ riep ik tegen Billy toen ik het huis uitging. Ik had echt zin om eens een lekker stuk te rennen. Ik kleedde me in de bosjes uit en veranderde in een wolf. Ik nam mijn broek mee voor de zekerheid en bond hem aan mijn achterpoot. Daarna kreeg ik ineens allemaal gedachtes door, van Quil en Embry. Verbaasdheid, woede, moordlust. What the hell moet die vampier hier nou? Dit is verboden terrein voor vampiers! Dacht Quil.
Inderdaad! Maar wie niet wil luisteren, moet maar voelen. Dacht Embry, en ze bereidden een aanval voor. Ik snelde naar de open plek om mijn broers te helpen. Toen ik daar aankwam stonden Quil en Embry al in springhouding. Tegenover hen stond een oogverblindend bleek meisje van ongeveer mijn leeftijd – duidelijk een vampier. Uit alle gedachtes van mijn broers wist ik dat ze haar aan stukken wilde scheuren, maar om de een of andere rede wilde ik dat niet. Ik had geen idee waarom, maar ik maakte mijn beslissing snel toen Quil en Embry grommend naar het meisje sprongen. In het midden van hun sprong onderschepte ik hen, en we vielen met z’n drieën op de grond.