Een leven vol leugens. (hp storie) deel 16.

Twee jaar later:

Ik was niet teruggekeerd voor je zevende jaar op Zweinstein. Ik zat in het Verboden Bos, met de Heer van het Duister en alle handlangers. Mensen, maar ook trollen en andere wezens. Maar geen Sneep. Die was vermoord door Voldemort. Ik zat naast mijn moeder. Hagrid was vastgebonden aan een boom. ‘Ik dacht dat hij zou komen, maar ik had het mis.’zei Voldemort. ‘Niet waar.’ Harry kwam tevoorschijn. Mijn hart maakte een sprongetje. Hij zag me en glimlachte naar me. ‘Harry!’ Harry zag dat Hagrid vastgebonden zat. Ik zag iets in de ogen van Harry. ‘Avada Kedavra!’ De groene lichtflits raakte Harry en hij viel op de grond. Maar Voldemort ook. ‘Harry!’riep ik. ‘Harry, nee!’ Mijn moeder hield me vast. Toen kwam Voldemort bij. ‘Jij, kijk of hij dood is.’zei hij tegen Narcissa Malfidus. Ze liep naar Harry toe, voelde zijn hartslag en boog over hem heen. Ze bleef enkele seconden zo zitten en stond toen op. ‘Hij is dood.’zei ze. ‘NEEEEEEEEEEEEEEEE!!!’ Ik rukte me los uit de greep van mijn moeder en rende naar Harry, maar Narcissa hield me tegen. ‘Hij leeft, maar laat niemand merken dat je dat weet.’fluisterde ze. Ik stribbelde even tegen voor de show, maar zakte toen op mijn knieën. Ik huilde, maar niet van verdriet, al dacht iedereen dat wel. Narcissa ging naast me zitten en sloeg haar armen om me heen. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en huilde. Mijn moeder liep naar met toe en hees me omhoog. Ze draaide me om en omhelsde me toen. Toen huilde ik op haar schouder uit. Hagrid werd losgemaakt om Harry te dragen. Hij was er kapot van. Ik wou heb zeggen dat Harry nog leefde, maar dan zou iedereen het weten.