Een leven vol leugens. (hp storie) deel 15.

Ik liep naar de ziekenzaal zonder te beseffen hoe ik er heen ging. Ik botste plots tegen Sneep op. Ik zag hem niet door de tranen. Hij keek me even aan. ‘Waar ga je heen?’vroeg hij. ‘Ziekenzaal.’ Ik liep door, zonder hem de kans te geven nog iets te vragen. Toen ik bij de ziekenzaal aankwam, kwam ik Anderling tegen. Zij kwam er net uit. Toen ze mij zag, liep ze haastig naar mij toe. Ze pakte me bij mijn schouders. ‘Gaat het?’vroeg ze bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. Ze leidde me de ziekenzaal in. Madame Pleister kwam naar me toe en zette me op bed. Ze bekeek me even. ‘Dit is niet iets waarvoor ik een medicijn heb.’zei ze toen tegen professor Anderling. ‘Wat is het dan?’vroeg Anderling. ‘Verdriet. Ik weet alleen niet waarom.’ ‘Ik wel.’ Madame Pleister draaide zich om. Loena zat rechtop in bed. ‘Ze zag haar moeder weer naar veertien jaar. Haar moeder verdween in het haardrooster wat ik heb gehoord van Harry. Ze is daar verdrietig om, en geeft zichzelf de schuld. Maar Doris..’ Ik keek naar haar. ‘We haten je niet hoor. We houden van je, met heel ons hart. Niemand neemt het je kwalijk. Waarschijnlijk hadden we niet eens vrienden willen zijn als je het ons in het begin al had verteld.’ Ze glimlachte naar me, liep naar me toe en omhelsde me. ‘Als je ons nodig hebt, we zijn er altijd voor je.’zei ze. Toen moest ze van Madame Pleister terug haar bed in. Ik zat nog steeds, niet helemaal beseffend dat ik in op ziekenzaal was. Madame Pleister gaf me een drankje zodat ik zou slapen. Ik sliep, maar met steeds dezelfde nachtmerrie. Dat mijn moeder van me werd afgenomen toen ik drie was. Alleen leek het of het tafereel steeds opnieuw werd afgespeeld. Ik lag te woelen in bed, totdat iemand de moed had me wakker te maken. ‘NEEEE!’ Ik schreeuwde toen ik wakker werd gemaakt. Ik zat rechtop in bed. Ik zag een paar bezorgde gezichten. Toen ik beter keek zag ik Harry, professor Anderling, professor Sneep en Madame Pleister. Ik zweette heel erg. Sneep zat naast me. ‘Je woelde de hele tijd. Eerst fluisterde je woorden, maar toen begon je te schreeuwen. Wat droomde je?’vroeg Sneep bezorgd. ‘De dag dat mijn moeder voor het eerst van me afgenomen werd.’ Ik fluisterde, al wist ik niet waarom. De mensen om mijn bed zagen lijkbleek. Ik voelde tranen over mijn wangen stromen. Toen zag ik ook Marcel staan. Hij liep naar me toe en omhelsde me. We hielden elkaar stevig vast. ‘Ik zal je nooit, maar dan ook nooit, verantwoordelijk stellen voor wat je moeder heeft gedaan.’fluisterde hij in mijn oor. We lieten elkaar los. Toen besefte ik hoe moe ik was, ging weer liggen en viel als een blok in slaap. Iedereen ging gerust weg.