Een leven vol leugens. (hp storie) deel 14.

Sirius wankelde en viel toen in een boog. Mijn moeder ging snel naar mij, pakte me bij de hand en sprintte de kamer uit. We gingen richting het Atrium. ‘Ik heb Sirius Zwarts vermoord!!’gilde ze. ‘Crucio!’schreeuwde Harry. Ik ging achter mijn moeder staan en ving de spreuk op. We vielen allebei. Ik hijgde. ‘Je moet het menen, Potter.’zei mijn moeder. Ze pakte mijn hand. Ik drukte hem even en liet hem toen los zodat ik op kon staan. Mijn moeder lachte toen Voldemort achter Harry verscheen. Met één beweging blies hij Harry zijn stok uit zijn hand. Hij zwaaide nog een keer. Ik riep: ‘PROTEGO!’ en de spreuk was zo sterk, dat Voldemort zowat om viel. Ik hijgde en wist toen iets te zeggen. ‘Niemand…doet…hem…iets…aan…in…mijn…buurt.’ Toen kwam Perkamentus eraan. Mijn moeder vloog de openhaard in en verdween. ‘NEEE!’gilde ik. Ik viel op mijn knieën terwijl Perkamentus en Voldemort duelleerden. Harry ging naast me zitten en sloeg een beschermende arm om me heen. Ik had tranen in mijn ogen. Nu werd ze alweer van me afgenomen. Toen was Voldemort ineens weg en stond Droebel in het Atrium. Ik voelde vaag dat ik omhoog werd gehesen. Ik liep als verdoofd mee. Harry en ik gingen met behulp van een viavia naar het kantoor van Perkamentus.

Ik ging op een stoel zitten en Harry begon te ijsberen. Ze was me alweer bruut afgenomen. Ik kon er niet bij met mijn hoofd. Toen stond Perkamentus in een keer in de kamer. Hij keek me aan, maar ik zei niks. ‘Harry, ik denk dat we eerst naar mevrouw Jo…’begon Perkamentus. ‘Nee professor, niet Jones. Nu iedereen het toch spoedig zal weten, het is gewoon Doris van Detta.’viel ik hem in de rede. ‘Oké, dan zullen we moeten luisteren naar de uitleg van mevrouw van Detta.’zei Perkamentus. Harry ging zitten, evenals Perkamentus. ‘Ik loog toen ik zei dat ik minder dan een jaar was toen ik gescheiden was van mijn ouders. Ik was drie, en hou we gescheiden werden weet je.’ Harry keek me met grote ogen aan. ‘Dus dat meisje in je droom was..’ ‘Ik. Ja.’ Ik was blij dat hij het eindelijk zag. ‘Ik heb eerst vier jaar op Beauxbatons gezeten, maar daar kwamen ze achter de waarheid, en ik werd niet meer geaccepteerd. Men wou mij niet hier hebben, vanwege jou en Marcel. Ik ben blij dat Marcel me niet haat.’ Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar ging toch door. ‘Vorig jaar was ik degene wiens masker niet door Voldemort werd afgedaan. Die avond brandmerkte hij me met het Duistere Teken. Ik deed dit in opdracht van professor Perkamentus, maar ik moest zeggen dat ik het deed om mijn moeder op te volgen.’ Dat was het verhaal, en ik huilde zachtjes. ‘Haat me alsjeblieft niet, Harry.’ Hij sloeg een arm om me heen. ‘Ik haat je niet Doris.’zei hij. ‘Dat kan ik niet.’ Ik produceerde een flauw glimlachje. ‘Juffrouw van Detta, ik denk dat je beter even naar de ziekenzaal kan gaan. Ik moet nog wat bespreken met meneer Potter.’ Ik knikte en liep het kantoor uit.