Een leven vol leugens. (hp storie) deel 5.

Toen was het tijd om te lunchen. Ik zag professor Anderling praten met professor Sneep. Ze keek erg blij. Waarschijnlijk verteld ze dat het me gelukt is om in één uur te leren transformeren, dacht ik bij mezelf. Ik at veel, en kwam meer te weten over Marcel. Op een gegeven moment kwam een meisje met blond haar naar ons toe. ‘Dag Harry, Ron, Hermelien,Ginny, Marcel.’zei ze. Toen wendde ze zich tot mij. ‘Wie ben jij?’vroeg ze vriendelijk. ‘Ik ben Doris. Doris Jones.’zei ik. ‘Hallo Doris, ik ben Loena Leeflang.’ Ze had een ketting van boterbierkurken en radijsjes in haar oren. ‘Mooie ketting.’zei ik. ‘Bedankt, het is een amulet om Nurgels tegen te houden.’ Ik keek verbaasd. ‘Laat maar, leuk je te ontmoeten.’zei ze opgewekt. ‘Ik moet nu naar de tafel van Ravenklauw. Ik zie jullie later.’ Ze huppelde terug naar haar afdeling. ‘Ze is best aardig, alleen ze gelooft dat Nurgels en Kreukelhoornige Snottifanten bestaan.’zei Harry toen ik nog steeds niet begrijpend keek. De rest van de dag ging zonder enige moeilijkheden voorbij. ’s Avonds zag ik Harry met Ron en Hermelien praten. Hermelien zag mij en wenkte me. Ik liep naar haar toe. ‘Wat is er?’vroeg ik. ‘We hebben iemand nodig om ons Verweer Tegen de Zwarte Kunsten te leren. Harry is de leraar, maar we hebben iemand nodig die veel spreuken kent.’zei Hermelien. Toen werd me duidelijk waarom ze vroeg of ik veel spreuken kende. ‘Misschien kun je een aantal spreuken voorstellen?’ Ik dacht even na. Toen somde ik een lijstje op. ‘Protego, Paralitis, Reducto, Levicorpus en Expecto Patronum.’ Hermelien knikte goedkeurend. ‘Oké, dan gaan we die spreuken leren.’ Toen ging ik naar bed, want ik was verschrikkelijk moe.

Bij het ontbijt kwamen de uilen. Ik zag mijn inktzwarte uil erbij zitten. Ze gaf me een brief. ‘Bedankt meid, ga nu maar rusten.’fluisterde ik. Het was een brief van mijn moeder. ‘Van je adoptieouders?’vroeg Ron naar de brief knikkend. Ik knikte. Ik kon natuurlijk niet de waarheid vertellen.

Lieve Doris,

Wat ben ik blij dat je me nog steeds schrijft. Zonder die brieven zou ik het niet overleven hier. Ik ben blij dat je het naar je zin hebt. Je moet inderdaad goed oppassen met die Omber. Voor je het weet gebeurd er iets naars omdat jij je woede niet kan beheersen.
Wel jammer dat je bij Griffoendor zit, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. Je bent te lief voor Zwadderich. Maar dat je met die mensen bevriend bent geraakt! Ach ja, je moet het zelf weten.
Ik mis jou ook heel erg lieverd, maar hou vol; ik weet zeker dat we elkaar snel zullen zien.

Je moest de groetjes terug hebben en kusjes van papa.

Heel veel kusjes en knuffels,
Mama.

Blijkbaar was ik aan het glimlachen tijdens het lezen van de brief, want Ron vroeg: ‘Wat is er zo leuk aan die brief?’ Ik keek op. ‘O, mijn adoptievader weer. Die schrijft altijd grapjes, en die zijn altijd leuk.’ Ik moest snel iets verzinnen en hoopte dat hij dit niet zag als een leugen. Als hij wist dat het een leugen was, liet hij het niet merken, want hij ging gewoon door met eten. Ik was blij met die brief. Maar waar zinspeelde ze op met ‘ik weet zeker dat we elkaar snel zullen zien’ ? Ik wist het niet en peinsde er de hele dag over. Eigenlijk twee weken lang. Tot iets anders gebeurde.