Een leven vol leugens. (hp storie) deel 4.

Onze eerste les van vandaag was Gedaanteveranderingen. Het was een goede les, ik was er behoorlijk goed in. We moesten een muisje laten verdwijnen. De eerste keer was mijn muis al weg. Ik was verrast, net als Harry, Ron, Hermelien en professor Anderling. De laatste kwam naar mij toe lopen. ‘Heel goed, juffrouw Jones. Tien punten voor Griffoendor omdat u de eerste ben die het in een keer is gelukt.’ Mijn dag kon niet meer stuk. We hadden een lesvrij uur na de les, dus ik besloot om professor Anderling iets te vragen. ‘Professor?’ Ze keek op van haar werk. ‘Wat is er?’ ‘Kunt u mij leren hoe ik in een dier kan transformeren? Zoals u in een kat kan transformeren?’ Eerst keek ze me raar aan, en toen glimlachte ze. ‘Ik vroeg me al af wanneer je met die vraag zou komen. Natuurlijk kan ik je helpen.’Dat hele uur hielp ze me, en ik vorderde snel. Aan het einde van dat uur had ik het bijna door. ‘Nog één keer, en dan stoppen we.’zei professor Anderling. Ik concentreerde me. Het ene moment kon ik de professor in de ogen kijken als ik recht voor me keek, het volgende moment zag ik alleen de onderkant van haar gewaad. Het was me gelukt! Ik wist alleen niet wat voor dier ik was. Professor Anderling hield me een spiegel voor. Ik was een kat. Een mooie, donkerbruine kat, met een rare, zwarte vlek op mijn linkerpoot. Shit! dacht ik. Je kunt hem zien! Ik transformeerde terug. ‘Goed gedaan, mevrouw Jones.’zei ze opgewonden. Ik was blij omdat het gelukt was. Ik hoopte dat ze de zwarte vlek niet gezien had. Om er zeker van te zijn trok ik mijn mouw extra ver omlaag nu. ‘Dit is een uitzonderlijke prestatie. De leraren zullen vast trots zijn.’ Ik glimlacht. Ze moest eens weten.

De les na de pauze was Waarzeggerij. Toen we boven kwamen, zagen we dat professor Zwamdrift niet alleen was. Professor Omber was er ook. Ik vloekte zachtjes en ging toen bij een jongen met donker haar zitten. Hij vertelde me dat hij Marcel Lubbermans was. Een rilling liep over mijn rug toen ik zijn achternaam hoorde. We kletsten wat, tot we stil moesten zijn. ‘Ik zal nu wat voorspellen in mijn glazen bol.’ Ze tuurde erin. Toen ze blijkbaar iets had gezien, keek ze naar mij. ‘Je zult voorzichtig moeten zijn, mevrouw Jones. U komt voor een nare keuze te staan.’ Ik snapte niet wat ze bedoelde. Ze liep naar me toe en pakte mijn hand. ‘Heb je ooit visioenen gehad?’vroeg ze. ‘U bedoelt dat ik de toekomst zag?’vroeg ik. Ze knikte. ‘Eén keertje maar. Het was heel raar. Het leek alsof ik voor een paar minuten in slaap was gevallen. Ik was middenin een gesprek met een vriendin.’ Professor Omber keek me vol ongeloof aan. ‘Voorspellen jullie beiden dan iets.’beval ze. ‘Dan heb ik uw hand nodig, professor.’zei ik. Ik was goed in handlezen. Met tegenzin gaf ze mij haar hand. Ik volgde verscheidene lijnen. ‘U bent minister Droebels rechterhand. U was vóór veroordeling in de hoorzitting van meneer Potter.’ Ze keek me raar aan. Dat kon ik niet weten. Of toch? ‘Er zal u aan het einde van het jaar iets ergs overkomen, waardoor u weggaat van Zweinstein.’ Ik zag nog meer, maar dat kon ik niet zeggen. Ze geloofde me niet. ‘Nou, dan gelooft u me toch niet. Ik zweer het u, er gaat iets ergs met u gebeuren. Tenminste, als u Centauren half-mensen noemt.’ Ze keek me vuil aan. ‘Dat zijn ze ook.’ Ik glimlachte. ‘Dan moet u het zelf maar weten. Zeg niet dat u niet gewaarschuwd bent.’ Professor Zwamdrift deed een soortgelijke voorspelling. Toen liep Omber weg. Ik liep naar professor Zwamdrift die ervan overtuigd was dat ze ontslagen zou worden. ‘Professor, ik beloof u dit; Als ze u van school durft te sturen, krijgt ze met mij te maken.’ Ze glimlachte even. ‘Ik hoorde van Minerva dat het je gelukt is om te transformeren in een kat?’ Ik knikte. ‘Heel goed, juffrouw Jones.’