Een leven vol leugens. (hp storie) deel 1.

Jou profiel:

Naam: Doris Jones
Leeftijd: 18
Haar: Zwart krullend
Ogen: Donkerbruin
Afdeling: Griffoendor
Je komt op Zweinstein in het vijfde jaar..


Ik kwam de Grote Zaal binnen en liep naar de tafel van Griffoendor. ‘Erm.. mag ik hierbij zitten?’vroeg ik. ‘Natuurlijk, kom erbij!’zei een meisje met bruin, krullend haar. ‘Ik ben Hermelien Griffel, en dit zijn Harry Potter en Ron Wemel.’ Ze wees naar een jongen met zwart haar een naar een jongen met rood haar. ‘Ik ben Doris v… Jones.’zei ik, me bijna versprekend, maar niemand scheen het te merken. ‘Aangenaam. Ik heb je hier nog nooit eerder gezien. Hoe kan dat?’vroeg Ron. ‘Ik zat eerst vier jaar op een andere school.’zei ik. Ik hoopte dat ze niet zagen dat ik loog, want verscheidene mensen hadden gezegd dat je dwars door me heen kon kijken en gelijk wist of ik loog of niet. Gelukkig zagen zij dit niet. ‘Wie zijn je ouders?’vroeg Ron. ‘Ron!!’zei Hermelien. ‘Wat?? Ik ben gewoon nieuwsgierig!’zei Ron verontwaardigd. ‘Het is al goed.’zei ik sussend. ‘Ik woon bij dreuzels die me hebben geadopteerd. Toen ik minder dan een jaar oud was werd ik weggehaald bij mijn echte ouders.’ Alweer een leugen. Ze moesten eens weten. ‘Waarom?’vroeg Ron. Hij was echt vervelend. ‘Dat weet ik niet, want ik was minder dan een jaar oud!’snauwde ik, in de hoop dat hij geen vragen meer zou stellen. Blijkbaar las hij mijn gedachten want hij hield op met vragen. Toen stond Perkamentus op en begon met zijn speech.

‘Die Omber is echt gestoord zeg!’zei ik toen we de leerlingenkamer binnengingen. ‘Ze denkt dat ze heel wat is.’ ‘En toch moeten we allemaal voorzichtig zijn.’zei Hermelien. ‘Laten we gaan slapen, aangezien we morgen vroeg gelijk beginnen met Verweer Tegen de Zwarte Kunsten en ik niet te laat wil komen.’zei ze. We stemden hiermee in en niet veel later lag ik in mijn bed. Ik hoopte dat dit jaar geen fiasco zou worden. Niet net zoals op de andere school. Na nog geen tien minuten sliep ik.

Ik was al vroeg wakker. Ik kleedde me aan en ging alvast naar de grote zaal. Daar zag ik Sneep zitten. Hij wenkte me. ‘Weten of vermoeden ze iets?’vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Laten we dat zo houden.’ Hij maakte een gebaar dat betekende dat ik kon gaan. Niet veel later kwam de rest. We aten wat en gingen toen naar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Toen iedereen al zat liet Parvati Patil een vogel door de klas vliegen. Totdat Omber hem verbrandde en zei dat we onze toverstokken weg moesten doen. Ze zei nog iets over SLIJMBALlen en dat we goed moesten werken. Toen kregen we onze boeken. ‘Maar er staat hier niets in over verdedigende spreuken gebruiken.’zei Hermelien. Ik las hem door. Ze had gelijk. Toen zei Harry in een keer: ‘Nou, ik weet niet, misschien…. Heer Voldemort?’ Ik hield mijn adem in. Hij zei zijn naam. Ik zat diep in gedachten verzonken. ‘Dat is een leugen!’zei Omber. Ik moest me inhouden om niets te zeggen. Toen schoot er toch iets uit. ‘En Carlo Kannewasser is zeker lekker op skivakantie gegaan?’ Iedereen was stil en keek naar mij. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond, want ik kon niet weten wie hij was. Gelukkig verdacht niemand iets. ‘Hoe durf je!’riep ze uit. ‘Strafwerk. Allebei. Vanavond, in mijn kantoortje.’ Ik hield het niet meer en ontplofte van woede. ‘Hoe kunt u dat nou doen! Het is de waarheid, en u weet dat net zo goed als mijn achterwerk!! U weet toch dat professor Sneep een dooddoener was? Vraag hem maar of hij terug is! Vraag maar of het duistere teken op zijn arm weer inktzwart is! Toe dan!’ Ik keek haar met een woedende blik aan. ‘Gaat u maar naar uw afdelingshoofd toe, juffrouw Jones.’zei ze kalm. ‘Met dit briefje, en leg de situatie maar uit. Nee, nog beter, ga maar naar professor Sneep toe. Die weer hier vast wel raad mee. Ik glimlachte vals. Ze moest eens weten. Ik griste het briefje uit haar handen en beende de klas uit zonder haar nog een blik waardig te gunnen.