15-vliegende schoentjes

Voor de tiende keer rende ik de kamer door. Als ze me met werk wouden opzadelen, moesten ze in het vervolg een deur maken! Met een grom plofte ik op de grond. Het had geen zin.
Tegen de verveleing begon ik wat te fluiten, want ik kon er nog wel een tijdje vastzitten.
Plots merkte ik iets vreemds op: de grond was niet hard meer, ik voelde hem eigenlijk gewoon helemaal niet. Verbaast keek ik omlaag en merkte op dat ik niet echt meer op de grond zat, maar er een paar el boven zweefde. Lijkbleek keek ik naar de vleugeltjes die wanhopig aan mijn schoenen zaten te fladderen.
In een te vergeefse poging om op de grond te raken, kwam ik op de een of andere manier ondersteboven terecht, terwijl de kleine witten vleugeltjes nog steeds uit allemacht fladderden.
Kwaad schreeuwend wrong ik me in alle mogelijke bochten, en ondertussen merkte ik niet dat de vermoeide vleugeltjes met mij op de muur afstoven.
BAF!
'Dat was ook een manier om op de grond te komen...' Kreunde ik en ik hield mijn neus vast. Stond hij nu scheef of lag het aan mij? Wankel stond ik op en keek naar de muur. Er zat gewoon een gat in! En nog geen kleintje ook! Verward stapte ik er door, ik was in een enorme hal terechtgekomen. 'Je bent er nog geen half uur en je breekt de muren al af!' zei de stem van Hermes lachend. Achter me sloot de muur zich op de een of andere magische zich weer. 'Maak dan deuren!' gromde ik terug. Een lachje beantwoordde me. Hij floot even en ik vloog de lucht weer door, om twee gangen verder weer tot stilstand te komen met een onvermoedend meisje op mijn schoot, met haar ogen zo groot als schoteltjes.