86. Naar het ziekenhuis.

Met een bibberende hand stond ik alles in mijn en Friedolien haar rugzak te proppen. Het kon allemaal niet snel genoeg gaan. Vliegensvlug deed ik mijn jeansbroek boven mijn sportbroekje aan en mijn schoenen. Ik zwaaide gewoon mijn jas boven mijn topje en rende de kleedkamer uit. Op dat moment kwam Bill ook net de sportzaal uitgewandeld en botste ik bijna tegen hem op. “ Rustig schatje, je kan nu toch niets doen.” Zei Bill met een rustige stem. Vast in de hoop om mij wat te kalmeren. “ Maar…” zei ik met een bibberende stem. Ik wist eigenlijk niet wat ik verder moest zeggen. “ Kom, we gaan naar de auto en rijden naar het ziekenhuis.” Zei Bill terwijl hij me dicht tegen zich aantrok. Wonder boven wonder kalmeerde dit me wel. Ik rook zijn lichaamsgeur en werd kalm. Ik zuchtte eens diep. “ Gaat het beter?” zei hij. Ik knikte. We wandelden iets sneller dan normaal naar de uitgang van de turnschool, terwijl ik nog steeds dicht tegen hem aangedrukt stond. Ik voelde dat mijn ogen rood stonden van het huilen, ik was zo bang in Friedolien haar plaats. Er mocht haar niets overkomen! We moesten binnen enkele maanden naar de Olympische Spelen. We moesten dit samen doen. Samen!

Toen we langs de receptie wandelden werden ik en Bill tegengehouden door iemand van het secretariaat. Ze zeiden dat ze Friedolien en mijn ouders zouden bellen om te zeggen wat er was gebeurd. Ik knikte en meteen wandelden we verder.

Toen we aan Bill zijn auto waren aangekomen gooide ik meteen de rugzakken op de achterbank en ging zelf vooraan gaan zitten. ik wist dat ik er op dit moment vast verschrikkelijk uitzag, maar dat kon me op dit moment niet veel schelen. Bill moest me op dit moment maar nemen zoals ik was. ik werd uit mijn gedachten gerukt toen Bill de motor startte. Ik schrok lichtjes en Bill had het opgemerkt. Hij legde zijn hand op mijn bil en zei : “ Het komt allemaal goed, rustig maar” “ Rustig maar?! Bill, alstublieft. Friedolien is mijn beste vriendin, haar knieschijf is zeker uit de kom en misschien kan ze wel nooit meer turnen! EN IK MOET RUSTIG ZIJN?!” gilde ik. Bill keek me geschrokken aan. plots besefte ik wat ik gedaan had. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en begon terug te snikken. Waarom reageerde ik zo tegen Bill? “ Sorry, schatje.” Snikte ik. Ik meende het echt. Zonder iets te zeggen zette hij zijn auto even aan de kant.

Ik huilde onophoudelijk verder. Bill stopte de motor en stapte uit. ik volgde hem met mijn ogen en zag dat hij naar mijn kant kwam. Hij opende de portier en hurkte zich neer naast me. Hij liet zijn armen op mijn bil rusten. “ Echt, sorry. Ik wilde niet zo reageren, Bill. Ik ben gewoon…” snikte ik. “ Sssht.” Suste hij me. Hij wreef een stres van mijn haren achter mijn oren. “ Ik weet dat dit ook moeilijk is voor jou, en ik snap je reactie wel,liefje. Maar je moet echt kalm blijven. Doe het dan niet voor mij maar voor Friedolien.” ik had zijn stem nog nooit zo lief en zacht geweten. Hij was zelfs niet boos op me door mijn reactie. “ Beloof je het?” zei hij. Ik knikte en liet nog een snik. Teder wreef Bill met zijn hand de tranen van mijn wangen. “ Gaan we verder?” smeekte ik. Bill knikte en stond recht. Hij kwam eerst nog even met zijn hoofd dichter naar me toe en kuste me teder. Dit had ik echt even nodig. “ Ik zie je graag en dat weet je.” Fluisterde hij. Ik knikte en wreef even met mijn hand langs zijn nek terwijl ik in zijn vertrouwde bruine ogen keek. Bill stapte achteruit en deed mijn portier weer dicht. Als hij terug achter het stuur zat reden we in volle vaart verder naar het ziekenhuis. Eindelijk was ik weer wat rustiger.