Because you were/are special to us/me (ftsk) 38

"Waar ging het allemaal over? Want ik weet niet of je het doorhad maar jullie spraken Nederlands en Engels door elkaar." vraagt Kyle stil. "Als ik het mag weten natuurlijk." voegt hij er snel aan toe als ik een gekwetst gezicht trek. "Mijn moeder heeft je opnieuw staan beledigen." zeg ik stil terug. "Ze vindt nog steeds dat je een slechte invloed op me hebt. Mijn vader heeft ons wel verdedigd maar het leek weinig invloed te hebben. Na het eten wil ze me niet meer zien met mijn haar zo of deze kleren aan." Ik moet eigenlijk moeite doen om mijn tranen onder controle te houden. Dit moet zowat de rotste dag zijn van mijn leven. "Hé, trek het je niet aan. Straks spoel ik de haarspray uit je haar en kiezen we kledij die wel bij elkaar past. Daarna kan je gewoon weer naar beneden gaan zonder dat je moeder op je dak zit. Geen paniek." De tafel is helemaal gedekt. Kyle en ik zitten al neer en wachten op mijn ouders die nog steeds staan te roepen tegen elkaar. Ik hou het niet meer uit en een eerste traan rolt over mijn wang. "Ella, rustig maar, ik beloof je dat alles in orde komt." fluistert Kyle in mijn oor. "Nee, Kyle, dit keer niet." Hij trekt me op zijn schoot en wiegt me heen en weer terwijl ik moeite doe om mijn tranen te kunnen bedwingen. Vanavond, als Kyle slaapt, huil ik wel uit. Dan heeft niemand last van mij. "..... scheiden." Mijn ogen worden groot. Mijn ouders gaan toch niet scheiden? Dat kan niet. Ik trek me los uit Kyles armen en ren naar mijn kamer waar ik huilend op mijn bed val.

"Ella?" Kyle komt stil mijn kamer binnen. "Ella? Wat is er? Heb ik iets verkeerd gezegd? Kan je het niet aan dat we zo close zijn? Ik kan afstand nemen als je dat wil." Kyle komt bij me op bed zitten. Ik hef mijn hoofd op en draai het naar hem. Door die beweging valt een beetje haar in mijn gezicht en blijft het plakken op mijn wangen door de tranen die al overvloedig gestroomd hebben. Kyle kijkt ongelukkig uit zijn ogen en wrijft twijfelend het haar weg uit mijn gezicht. "Niet weggaan, ik heb je meer dan ooit nodig." fluister ik. "Ik ga niet weg." belooft hij. "Waarom liep je weg?" vraagt hij voorzichtig. "Mijn ouders.... ze gaan scheiden." huil ik. "Geschrokken kijkt hij me aan, als het tot hem doorgedrongen is wat ik zei neemt hij me in zijn armen en wiegt me opnieuw heen en weer.

In het midden van de nacht word ik wakker. Ik word nog steeds heen en weer gewiegd door Kyle. Blijkbaar ben ik in slaap gevallen in zijn armen en heeft hij het niet opgegeven de hele tijd door me heen en weer te wiegen. "Kyle?" fluister ik. Kyle kijkt naar beneden. "Waarom heb je me niet gewoon neergelegd? Je moet zelf ook slapen hoor." fluister ik. "Je zei zelf dat je me nu meer nodig hebt dan ooit. Wel, ik ben er voor je, waar en wanneer dan ook." Ik knuffel hem en geef hem een kus in zijn nek. "Het wordt een harde tijd voor je, ben je zeker dat ik niet langer moet blijven? Ik regel wel iets met de manager." Ik schud mijn hoofd. "Dat hoef je niet te doen. Forever The Sickest Kids is veel belangrijker dan ik. Laat je fans niet in de steek en vergeet je familie niet. Zij hebben je ook nodig, ze moeten je al zoveel missen. Ze willen je bij hen voor de feestdagen." Kyle zucht. "Kom dan met mij mee naar Amerika. Het is in zo'n situatie moeilijk om je hoofd boven water te houden." stelt hij voor. "sorry Kyle, maar ook dat kan niet. Ik heb mijn werk, ik kan niet zomaar vertrekken. Ik ben al blij dat dit allemaal in de week gebeurd dat ik vrijaf gekregen heb van het bedrijf." antwoord ik teleurgesteld. "Je moet er dan toch met je ouders over spreken dat je het geen leuk idee vindt dat ze gaan scheiden." Ik knik. "Dat weet ik Kyle en dat ga ik morgen ook doen. Nu wil ik gewoon slapen." Kyle legt me voorzichtig in bed en komt naast me liggen. "Ik hou van je Kyle" fluister ik. "Ik ook van jou." antwoordt hij. Met een klein glimlachje op mijn gezicht val ik in slaap.