17.

17.
Ik zat weer met Lisa aan een tafeltje in de kantine. Vandaag was het dinsdag. Vandaag zouden we tehoren krijgen of we door waren. Lisa en ik waren stikzenuwachtig. Als we door waren zou morgen de 1e officiele training zijn. En als we goed waren mochten we zaterdag al bij de wedstrijd van de basketballers cheeren. 'Waarom gaat die tijd toch zo langszaam ?' Jammerde Lisa nu al voor de 5e keer. 'Weet ik veel.' Antwoorde ik al voor de 5e keer. 'Nee, jij weet inderdaad niet veel.' Zei Lisa. Ik zuchte geirriteerd. De tijd ging echt veelste langszaam, daar had Lisa gelijk in. Maar om dat de heletijd te zeggen ? Ik zuchte weer. 'Hou eens op met zuchten.' Zei Lisa licht geirriteerd. 'Ja sorry.' Het duurde nu nog een half uur voordat ze zouden bellen. Stomme, stomme, stomme tijd. Waarom ga je niet wat sneller ? Ryan en Justin kwamen aanlopen. Daar had ik nu echt geen behoefte aan. 'Heee.' Zeiden ze tegelijk en ze knuffelden mij en Lisa. 'Nog steeds niet gebelt ?' Vroeg Ryan. Lisa en ik schudden ons hoofd. 'Misschien waren jullie wel zo slecht dat ze jullie niet eens bellen om het medetedelen.' Zei Justin Spottend. Zonder dat ik het besefte gaf ik hem een mep tegen zijn hoofd. Die hij eigenlijk nog had verdiend ook. 'Sadistisch kind.' Mompelde hij. Opeens ging mijn mobiel af en galmde Sombody To Love door de kantine.