# | 11 |

Ik nam genietend een stukje van mijn roze pluizige suikerspin. Terwijl we in de rij stonden voor het reuzenrad. Nu moet ik toegeven dat ik niet bepaald dol ben op het reuzenrad. Het is niet echt een spannende of snelle attractie. Maar zoals je in films wel meermaals ziet, kan het toch romantisch uitdraaien. Daarom leek het mij een goed idee hierin te gaan. Wie weet zou die hoogte wel iets doen met die hersenen van Lies en Kevin. Dan zouden ze geen bange schijters meer zijn en elkaar gewoon opbiechten dat ze helemaal gek zijn van elkaar. Het zou nog kunnen lukken, als je over veel fantasie beschikt.
De rij kroop langzaam vooruit en de suikerspin slonk weer veel te snel. Dat is namelijk iets wat je doet wanneer je nerveus bent. Eten. Niet dat het hielp ofzo, ik had ondertussen al zoveel gegeten dat ik buikpijn had. Maar waren ze zenuwen weg? Nee hoor. Lies en Kevin waren me veel verschuldigd. Als zij eenmaal samen waren konden ze voor mij zorgen. Mijn arme maag zou nog moeten leeggezogen worden als ze niet snel iets ondernamen. Serieus als ze nu niet gingen kussen was ik ten einde raad.
’Denk je dat zo ooit nog iets gaan doen?’ vroeg Joe.
Ik zette nog een stapje naar voren en schudde mijn hoofd. ’Van zen leven niet.’
‘Zei je iets?’ Lies keek me vragend aan.
’Nee. Stukje suikerspin?’
‘Ik zou ja zeggen, maar ik ben niet zo zot van houten stokjes,’ antwoordde ze lachend.
Ik grijnsde even en smeet dan verveeld het stokje achter me.
De rij kwam weer in beweging en Joe legde zachtjes zijn hand op mijn rug.
’Misschien moeten we ze bij jouw thuis in Kevins kamer opsluiten?’ fluisterde ik zachtjes.
Ik stapte in het hokje en Joe kwam naast me zitten. Ik keek naar de achterhoofden van Kevin en Lies.
’Spijtig genoeg zit er geen sleutel op de deur,’ antwoordde Joe spijtig.
’Oh maar er zijn genoeg meubels in je huis om de deur te barricaderen. Hoelang denk je dat ze nodig zouden hebben om het elkaar te vertellen?’ ging ik enthousiast verder.
’Ik denk dat ze het pas zouden opbiechten net voor ze zouden uithongeren. Dan hebben ze niets meer te verliezen.’
‘Zielig,’ ik schudde ongelovig mijn hoofd.
Niet dat ik zo’n held was in mijn gevoelens opbiechten. Als Joe niets had ondernomen, zat ik nu nog altijd thuis te wachten op mijn kamertje. Met mijn gsm op mijn bed, wanhopig. Ik zou er zo hard naar gestaard hebben dat mijn gsm waarschijnlijk vanzelf zou zijn gaan rinkelen. Gelukkig is het zo ver niet gekomen.