♥. I will show you my sunbeams.♥ #39

‘Ik doe het niet.’
‘Je hebt geen keus.’
‘Die heb ik wel.’
‘En die is?’ [/i
]Koppig kijk ik Itachi aan. ‘Ik weiger.’
‘Dat word je dood.’
‘Zie je nu wel dat ik een keus heb?’
Itachi’s ogen worden groot. ‘Je gaat nog liever dood…’
‘…dan dat ik moet vechten tegen Sasuke of pap. Ja, precies.’
Itachi staart me vol ongeloof aan. ‘Sayuri,’ zegt hij langzaam maar ik hef mijn hand op.
‘Ik doe het niet, Itachi. God, van iedereen had ik toch wel gedacht dat jij me zou snappen. Jij hebt zelf je hele familie opgegeven om je stad te redden!’
Itachi gromt. ‘Maar jij red Konoha hier niet mee, Sayuri!’
Ik glimlach. ‘Konoha misschien niet. Maar mezelf wel.’
Itachi rolt met zijn ogen en loopt weg.
‘Ita!’ roep ik hem na maar hij draait zich niet om.
Met een gefrustreerde zucht laat ik me op het gras neerploffen. Deidara komt naast me zitten en ik kijk hem aan.
‘Wat?’ vraagt hij verbaasd als hij mijn blik ziet.
‘Niks,’ snauw ik en ik kijk weer vooruit.
Zo zitten we een tijdje voor ons uit te staren als ineens uit het niets een speer voor mijn neus terecht komt. Ik schrik me dood en draai me om. Hidan staat me met een grijns aan te kijken. Oké, dat is nu net even de druppel die de emmer doet overlopen.
Ik mompel mijn stilte Jutsu en race op Hidan af. Die staat helemaal perplex natuurlijk omdat ie mij niet hoort maar wel ziet aankomen. Ha! Ik bal mijn vuist en sla hem vol in het gezicht. Hidan wankelt en ik haal nog een keer uit. Eindelijk vliegt Hidan op de grond en ik ga bovenop hem zitten.
‘Doe dat nog één keer en ik zorg ervoor dat je nooit meer iets kunt horen!’ grom ik.
Hidan trekt zijn wenkbrauw op. ‘Alsof jij me kunt vermoorden.’
Ik rol met mijn ogen en stap van Hidan af. ‘Niemand heeft hier ooit iets gezegd over jou vermoorden. Dat ben je niet eens waard.’
Met deze woorden draai ik me om en loop weg. Ik moet Itachi vinden. Ik haat het om nu ruzie met hem te hebben. Wie weet of we morgen nog leven?
Tjha, als Kakashi en Sasuke een beetje vaart maken kunnen ze morgen hier zijn. Ik knars mijn tanden. Er moet toch een manier zijn waarop ik ze even kan spreken? Zonder dat iemand het merkt?