[3] De locatie

“Ik wil wel van alles voor jullie gaan regelen, maar het belangrijkste is natuurlijk dat jullie doen wat jullie zelf willen.”
Amy, onze wedding planner, zit tegenover ons aan tafel. Vandaag hadden we afgesproken om wat dingen door te nemen, maar ze maakt al meteen duidelijk dat ze heel wat initiatief van onze kant verwacht. Ze kijkt ons doordringend aan en het wordt stil. Na enkele seconden rinkelt haar telefoon en ik schrik ervan.
Avril lacht en knijpt in mijn hand. Ze lacht me uit omdat ik schrok, maar ze bedoelt het lief. Dat weet ik.
“Ik ben even weg,” laat Amy weten. “Over vijf minuten ben ik terug en dan wil een idee hebben.”
Ze is aardig doch helder. Ze weet wat ze wil en ze wil wat wij nodig hebben.
“Heb jij ook maar enig idee?” vraag ik aan Avril als Amy de deur uit is.
“Nou…,” begint Avril en ik kijk haar bemoedigend aan, opdat ze doorgaat. “Ik zat de denken aan veel wit. Zodat het bij mijn jurk past.”
Ze grijnst en ik grijns mee. “En verder?” vraag ik door.
“Nou… Misschien is het niet mogelijk, en misschien eis ik teveel. En ik weet dat we samen best wat geld hebben, maar het kost vast heel erg veel.” Twijfelend bijt ze aan de randjes van haar lange zwarte nagels.
“Zeg het nou maar! Het maakt me echt niet uit. Al zeg je dat je op Mars wil trouwen.”
Avril kijkt me ontzet aan. Alsof ik gek ben geworden, of groen zie. Of pimpelpaars met een goud randje. “Waarom zou ik op Mars willen trouwens?” zegt ze. “Op Venus is het warmer,” voegt ze er lachend aan toe.
Ze richt haar gezicht recht op het mijne. “Maar goed. Ik ben één keer in Rome geweest. Een keer maar. Het was voor een concert, en ik heb niet heel veel van de stad kunnen zien. Ik heb er wel zoveel over horen praten. De eeuwige stad en zo. En ik dacht… dat eeuwige Rome is mooi. Het is ook een mooie symboliek, omdat wij ons voor eeuwig laten verenigen, dacht ik.”
Avril kijkt weer naar beneden. “Ik weet het, het klinkt dom, en het is heel onmogelijk, en ik had het beter niet kunnen zeggen.”
“Jawel!” gil ik iets te enthousiast terwijl ik haar handen vastpak en ze druk op een neer beweeg. “Ikzelf ben nog nooit in Rome geweest, maar ik heb er altijd al heen willen gaan en het lijkt me geweldig, want ik heb genoeg foto’s gezien, en er zijn zoveel opties, want er zijn zoveel mooie plekken, en al die films die daar zijn opgenomen, die sets zijn prachtig, dus dat moet kunnen. Ja, dat is geweldig, dat moeten we doen!”
Ik merk dat mijn hart al sneller gaat kloppen van het plotselinge enthousiasme, als Amy weer de kamer binnenkomt.
“Het ging iets sneller dan gedacht, ik hoop dat jullie al iets…”
“JA!” schreeuw ik voor ze haar zin af kan maken.
“Ramoon, niet zo snel, het was maar een idee.”
“Maar het was een goed idee,”zeg ik, nu op een iets zachtere toon.
“Ja, maar ik weet helemaal niet of het kan.”
“Maar we kunnen het proberen. We willen in Rome trouwen,” zeg ik tegen Amy.
“Het was maar een idee, hoor,” maakt Avril voor de zoveelste keer duidelijk.
“Niet waar, het is je grote droom,” help ik haar herinneren.
“Niet, dat was…”
“Dames,” mengt Amy zich onze discussie. “Het spijt me om dit te moeten melden, maar in Italië worden homohuwelijken niet uitgevoerd.”
“O,” zeggen Avril en ik tegelijk en de teleurstelling druipt ervan af. Ik zie uit mijn ooghoek een verdrietige blik op haar gezicht en pak haar hand vast. Ik voel alle teleurstelling naar mijn hand toestromen terwijl ik met mijn duim over haar zachte huid aai. Ik wil niet dat ze huilt, ook niet vanbinnen. Ze ziet eruit alsof haar droom aan diggelen is, alsof ze diep gekwetst is.
“Avvie, we gaan gewoon op huwelijksreis naar Italië. En natuurlijk slaan we dan Rome niet over. We blijven daar twee maanden zitten, om rustig van al het schoon te kunnen genieten en we hoeven dan niet weg naar een volgend optreden. Lijkt dat je niet net zo geweldig?”
Ze kijkt op en haar mondhoeken krullen langzaam omhoog. “Heerlijk lijkt me dat,” zucht ze.
Ik glimlach en buig naar voren om haar een kus op haar mond te geven. Daarna kijk ik haar diep in haar ogen. Ik glimlacht bij het zien van haar prachtige ogen. De vlinders worden hyperactief en ik weet weer waarom ik smoor, smoor, smoorverliefd op haar ben.
Amy kucht en scheurt mijn blik van Avril’s prachtige gezicht af. Ik was vergeten dat zij ook nog in de kamer was.
“Dat is dan geregeld? Huwelijksreis naar Italië?”
Avril knikt zo heftig dat ik bang ben dat haar hoofd eraf valt.
“Ik weet niet heel zeker in welke landen je wel mag trouwen, maar van Nederland weet ik het wel zeker,” vertelt Amy ons.
“Klopt,” stem ik in. “Nederland was in 2001 het eerste land dat het homohuwelijk legaliseerde. Op 1 april trouwden meteen vier koppels. Thank God, dat dat gebeurden, anders hadden wij nu nooit kunnen trouwen.”
“Ja, de Nederlanders schijnen altijd al redelijk acceptabele mensen te zijn geweest.”
“En ze hebben kaas,” brengt Avril in.
We lachen.
“Dus… lijkt dat jullie leuk? Ze hebben daar een heleboel mooie locaties.”
Amy gooit een boek op tafel en slaat een paar bladzijden om. Het zijn allemaal Hollandse gebouwen en het hoofdstuk worden ingeleid door een aantal molens. En kazen. Mijn oog valt op een kerk, die de Sint Pieter heet, net als in Rome.
Ik kijk Avril aan, toestemming vragend. Ze glimlacht.
“Holland it is!” zegt ze.

Geef toe dat het koel is dat ze in Nederland trouwen! En geef ook toe dat Nederland op 1 april 2001 het eerste land ter wereld was dat een homohuwelijk uitvoerde (ook al was het veel te laat)! En geef ook toe dat de Sint Pieterskerk koel is!