A neko life 12.2

“Zexion! Komen eten!” Ik zucht, het liefst zou ik hier blijven bij Yuuki. Want zodra ik benenden kom zal mam willen weten hoe school was. En ik heb echt geen zin in een kruisverhoor. Niet nu. Met tegenzin roep ik dat ik eraan kom. Mijn benen voelen stijf aan. Blijkbaar zaten we al een tijdje. “Kom je mee?” vraag ik aan Yuuki , ik weet dat mijn stem hoopvol klinkt. Verlegen schudt ze haar hoofd. “Is goed maar als je je bedenkt... Kom je af goed ?”probeer ik nog. Als ze mee zou komen zou ik gespaard blijven van mam. Maar als ze niet wilt... Ja ik kan haar niet dingen, hé? Ik zucht nogmaals en loop dan de kamer uit. Als ik in het deurgat sta, draai ik me nog eens om. En werp een laatste blik op het nekomeisje. In de keuken ga ik meteen aan tafel zitten. “En ?” vraagt mam na een tijdje. “Wat en ?” “Blijft ze ?” Ik knik. “Yuuki blijft.” Mam fronst even. “Je hebt hier toch goed over nagedacht ?” Ik knik. “Weet je het zeker ? Ik bedoel maar het is een grote verantwoordelijkheid.” “Ja ,mam, wéét ik !!” God, was zij niet degene die me had gevraagd om haar te houden ? Ze schenkt me haar warme glimlach. “Weet ik wel lieverd. Ik maak me gewoon zorgen. Dat is wat moeders doen.” Ik zucht eens. “Weet ik wel... Maar ik wou dat je’t niet deed.” En daarmee lijkt alles besproken want er wordt niks meer gezegd. Tijdens het eten hangt er een gespannen sfeer. Enkel het tikken van bestek doorbreekt de drukkende stilte. En dat maakt het er niet echt gezelliger op. Als we beide klaar zijn ruim ik de tafel af. Ineens schiet me iets te binnen. “Mam?” Ze plaatst haar bord naast het mijne op de gootsteen. Haar dieppaarse ogen staren me aan. “Zou ik morgen mogen spijbelen?” ‘”Oh nee, wat is er vandaag weer gebeurt ?!” Ik kan de paniek in haar ogen aflezen. “Niks bijzonder... “zeg ik terwijl ik de beelden van vanmorgen probeer te verdringen. “Waarom dan?” “Yuuki, ze heeft verschillende verwondingen waar ik me zorgen om maak.” Ze kijkt me met een berekende blik aan. “Goh, het is net alsof ze je niet vertrouwt.”zegt een stem. Ik probeer het nare gevoel dat die uitspraak bij me oproept te verdringen. Maar dat lukt niet goed. Want ik voel me ook echt verraden door mijn eigen moeder. “Mm, goed ik meld je wel ziek, “ zegt ze bedenkelijk. “Dank je mam! Je bent de beste!” “Dat je daar nu pas achter komt !” grinnikt ze. “Het is wel enkel voor deze enen keer !” roep ze er achter aan. Terwijl ik de trap al wil op stormen. “Dat je niet naar school moet wil niet zeggen dat er geen huiswerk moet worden gemaakt!” Ik zucht diep. “Hup, naar je kamer jij ! Dan maak ik een afspraak met de dierenarts.” Ik knik en loop de trap op. Maar in de plaats van naar mijn kamer te gaan, ga ik eerst naar Yuuki. Verschrikt legt ze haar oren plat als de deur open gaat maar als ze ziet dat ik het ben gaan die weer vrolijk omhoog staan.