A neko life 12.1

Zijn aanraking, het voelt zo goed. Het maakt me helemaal rustig. Ik verlies mijn interesse in het kommetje en vlei me tegen hem aan. Voor het eerst in mijn hele leven voel ik me veilig. Misschien was zijn belofte toch meer dan enkele holle woorden. Plots stopt hij met strelen. Ik blijf rustig liggen. Want om één of ander reden, die mezelf onbekend zijn, vertrouw ik deze jongen. “Yuuki?” zijn stem klinkt een beetje schor. Alsof hij in gedachten alle manieren om zijn vraag te stellen afgaat, maar toch niet weet hoe hij hem moet stellen. Ik knik bemoedigend. “Zou je... Je moet natuurlijk niks !! Misschien... Hier willen blijven als mijn neko ?” Verbaasd zet ik me recht. Ik staar nu recht in zijn ogen, ze afspeurend op een greintje spot of sarcasme maar dat kan ik niet vinden enkel oprechtheid en hoop. Mijn ogen worden glazig. En het duurt even voor ik alle tranen uit mijn ogen heb weg
geknipperd. Dan knik ik. “Heel graag als jij het wilt, natuurlijk.” Even kijkt hij verbaasd alsof hij een totaal ander antwoord verwachtte. Hij vind het toch niet erg dat ik ja heb gezegd hé?? Maar dan lacht hij naar mij. “Als ik het niet zou willen dan zou ik het toch ook niet vragen?!En daarbij had ik niet beloofd om voor je te zorgen?” Ik knik “Dat is zo.” “Wel dan is alles wat van mij is nu ook van jou, ”zegt hij met een brede glimlach.