16. Forgive me.

Even wist je niet wat je overkwam! Het moment was zo plotseling dat je bijna de neiging had om je terug te trekken. Maar gelukkig voor jou (én Taylor, hihi) deed je dat niet. Je herstelde je en vurig beantwoordde je zijn kus. Voordat je het wist was het alweer voorbij. Taylor keek je verschrikt aan toen hij de blik in je ogen zag. Hij interpreteerde die alleen een beetje verkeerd. “Nee!” Jammerde hij. “Het spijt me, ik kon me niet meer inhouden, ik…” Je legde een vinger op zijn lippen en glimlachte naar hem. “Je begrijpt me verkeerd geloof ik. Dit waren de mooiste dertig seconden van mijn leven.” Je gaf hem nog een zoen, maar nu net naast zijn mond. Taylors gezichtsuitdrukking veranderde van verschrikt naar opgelucht. “Ik kan het niet geloven.” Kon hij alleen maar zeggen. “Ik ook niet…” Fluisterde je. Taylor pakte je hand en even bleven jullie elkaar zwijgend in de ogen kijken. Toen schoot je iets te binnen. Félicia zat ook nog in de kamer hiernaast! “Misschien moet je even naar haar toe gaan.” Zei Taylor, alsof hij je gedachten kon lezen. “Ik wacht wel.” Je keek hem even aan en knikte toen. Je ging naar de slaapkamerdeur en klopte aarzelend. “Félies?” Vroeg je angstig. “Mag ik even binnen komen? Ik wil met je praten.” Geen gehoor. Je deed de klink naar beneden, maar de deur gaf niet mee. “Félicia!” Zei je nu harder. “Alsjeblieft, je kan niet eeuwig boos blijven. Het spijt me, oké?” Wat gestommel weerklonk en je hoorde de sleutel in het slot omdraaien. Een kwade Félicia stond nu voor je neus. “Ik ben zó ongerust geweest. Je had wel dood kunenn zijn!” Félicia’s onderlip trilde en een traan liep over haar wang. “Maar dat ben ik niet.” Fluisterde je en je gaf haar een knuffel. Ze duwde je weer weg. “Dat geeft je nog niet het recht mij naar de slaapkamer te sturen. Jullie hebben net geloof ik al genoeg privacy gehad?” Zei ze verwijtend. Mmm, ja, daar had ze wel gelijk in. “Het spijt me, Félicia. Hoe kan ik het goedmaken?” Een glimlach vormde zich om Félicia's lippen.