Emotionless [Good Charlotte]

Hey papa,
Ik schrijf je een brief. Niet om te vertellen dat ik je nog steeds haat, dat ik jouw daden verafschuw, dat je mijn leven heb verwoest. Dat weet je namelijk al. Ik wil je vragen hoe het is gekomen. Waarom je ons in de steek hebt gelaten. Maar dat is niet alles. Ik schrijf je ook om te vragen hoe het met je gaat.
Ben je gelukkig? Heb je je plaats kunnen vinden in deze grote wereld? Gaat het goed daar, zonder ons?
Misschien heb je wel een heel nieuw bestaan opgebouwd. Heb je ons één voor één vervangen. Ga je hen ook verlaten of lag het aan ons? Waren wij niet goed genoeg voor je?
Je was opeens verdwenen, zonder reden. De avond daarvoor kwam je ons nog instoppen en een verhaaltje voorlezen. We waren er te oud voor, protesteerden we nog, maar dat betekent niet dat we het minder leuk vonden. Zelfs als kind is het al leuk om even terug te gaan in de tijd en je als een nog kleiner kind te gedragen.

Denk jij nog wel eens aan die dag? Denk jij nog wel eens aan je stoere zonen, aan mijn broers? Denk je nog wel eens aan je kleine meisje, aan mij? Heb je er slapeloze nachten van of was je ons bestaan alweer bijna vergeten? En wanneer je aan ons denkt, wat gaat er dan in je om? Heb je spijt van je vertrek, voel je schaamte of maakt het je niets uit? Vraag je je dan af of het wel goed met ons gaat?

Het gaat goed met ons, kan ik je zeggen. Mama had het vreselijk moeilijk zonder jou. Je had ook voor haar niets achtergelaten, hoe kon je? De onzekerheid was misschien nog wel het ergst. We wisten niet waar je was, met wie je er was en voor hoe lang je er zou zijn. We wisten niet eens of je nog wel in leven was.
Mama heeft gevochten, voor ons. Ze heeft gevochten tegen ons verdriet, tegen haar eigen verdriet, gevochten om weer zin in het leven te krijgen. Ze bleef leven voor ons, dat wist ik zeker. Je had haar hart gebroken, maar ze bleef sterk voor ons. Jij was laf, jij liep weg voor je problemen. Voor problemen waarvan wij niet eens af wisten.

Daarom is mama nu mijn held. Ja, ik ben twintig en mijn moeder is mijn held. Ik schaam me er niet voor. Vroeger was jij mijn held, papa. Maar die tijden zijn voorbij. Die tijd is voorbij sinds jij de deur achter je dicht trok en besloot nooit meer terug te komen.

Het was zwaar zonder jou. Voor mama, maar ook voor ons. De belangrijkste man uit mijn leven verdween plotseling. Ik was pas elf, ik snapte het niet. Ik snap het nog steeds niet, moet ik bekennen. Wat was er mis? Waarom moest je ons achterlaten?

Ik heb veel om je gehuild. In het begin niet, toen dacht ik dat je nog terug zou komen. Maar toen je na vijf dagen nog niet terug was, gaf ik de moed al op. Je hield niet meer van ons, van mij. Anders was je wel gebleven. Had je aan mijn bedrand gezeten als ik weer nachtmerries had. Want ja, die had ik ook. Jij stond je plek af aan verdriet, angst en wantrouwen. Het heeft jaren geduurd voordat ik weer jongens en mannen durfde te vertrouwen. Ik dacht dat ze allemaal hetzelfde waren, dat ze allemaal zo waren als jij. Dat ze me in de steek zouden laten.

Wil je weten waarom ik nu pas iets van me laat horen? Ik was bang dat je niet naar me zou luisteren, dat je me nog een keer net zoveel pijn zou doen als je had gedaan. Maar dat is niet de enige reden. Ik heb het nu pas verwerkt. Je hebt vele littekens bij mij achtergelaten. Het heeft lang geduurd voordat de open wonden dichtgroeiden. Het doet minder pijn, maar het is nog steeds aanwezig.

Ik neem je veel kwalijk. Vergeet dat niet. Maar ik moet toegeven dat ik je na al die jaren nog mis.
Ik mis jouw flauwe grappen, jouw schouder om op uit te huilen, jouw aanwezigheid.
Ik mis je.

Dag papa,
Je kleine meisje.

Susannah liet de brief die ze enkele geleden jaren had geschreven door haar vingers glijden. Er zaten meerdere zwarte vlekken op, tranen vermengd met inkt.

Het was acht juli, precies vijfentwintig jaar nadat haar vader zijn gezin had verlaten. Susannah had hem nooit meer gezien. De brief had ze niet gestuurd, want ze wist niets van haar vader. Ze had haar best gedaan, maar zijn adres heeft ze nooit kunnen vinden.

Buiten scheen het zonnetje fel, wat het verjaardagsfeest van haar oudste zoon, hij was al acht, een gezellige sfeer gaf. Haar zoon was geboren op dezelfde datum als haar vader hen had verlaten. Toeval, lot, of hoe je het ook wilt noemen, Susannah was blij dat het was gebeurd. Zo dacht ze minder aan haar vader. Hij verdiende haar aandacht niet.
Toch stond ze bij elke verjaardag ook even stil bij haar vader. Dan ging ze naar haar slaapkamer en pakte ze de brief. Enkele tranen stroomden dan over haar wangen, net als nu.

‘Kom je? We gaan de taart aansnijden.’ Haar man stond in de deuropening. Vlug knikte ze en veegde haar tranen weg.
‘Ik kom eraan.’ Ze drukte een kus op de brief, en legde hem weer op de plek waar hij vandaan kwam. ‘Tot volgend jaar,’ mompelde ze en liep achter haar man aan.