14-Demeter

Zuchtend van opluchting voelde ik de koele wind langs mijn haar strelen en hoe de grassprietjes mijn wangen kietelden. Ik rook de verschillende geuren van bloemen. Rozen, lavendel.. alles. Zonlicht warmde mijn huid langzaam op. Het was gewoon geweldig om te relaxen, meer had in niet nodig. Achter mijn huisje was er een halve kilometer verder een bos. Best leuk voor in de dag, had mijn broertje maar niet de gewoonte me 's avonds uit te dagen eens een wandeling te doen. Maar ik had zo wel deze prachtige plek gevonden. In het midden van het bos was een open plek, deze. En die was zo mooi, dat het mijn stiekeme plekje was geworden als ik nood had aan alleen zijn. 'Hallo, Roselynn.' Of toch niet zo alleen. Snel deed ik mijn ogen open, en zag een vrouw van twintig naast me zitten, met haar armen om haar knieën. Snel ging ik dan ook maar recht zitten, anders was het zo onbeleefd. 'Mooie plek heb je hier.' ze keek even rond en keek me dan heimelijk aan. 'Ga ik soms ook naartoe als ik er wat genoeg van heb.' ik was wel zo opgevoed dat ik wist dat ik niet moest vragen naar wat, omdat dat onbeleefd was bij een vreemde. Maar ze bleef me met een ondeugende blik aankijken. 'Ken je me?' dat moest ik wel vragen, ze kende mijn naam. 'Ik ken iedereen.' zei ze glimlachend. Ze had een soort van energie in zich, een soort energie die ik niet begreep. Ze kon zo een hardloopwedstrijd winnen. Zelfs van Usain Bolt, dacht ik. 'Iedereen?' ik keek haar raar aan. 'Ja.' ze keek me samenzweerderig aan en raakte mijn elleboog. Haar huid was warm. 'Ik ben Demeter. Godin van de vruchtbaarheid. En natuur dus.' 'D..Demeter?' 'Ja.' ze knikte. En ik voelde het gras niet meer. Ik zat op een koude, stenen vloer en geen gras. 'Ik..- waar ben ik?' ik sprong recht en keek haar angstig aan. 'Waar?' 'De olympus, schat. Jij neemt mijn plaats in en ik weet dat je dat goed gaat doen - boven alles, hou je tenminste van de natuur.' en weg was ze.