12-ares

Een klap. En nog een klap. Voetslag! Woest en badend in het zweet bewerkte ik de bokszak. Dit was ik, dit was mijn sport. Ik hield van boksen en vechten, iedereen mocht zien dat ìk de baas was. Ik hield ervan dat mijn spieren zich opspanden en de adrenaline die door mijn lichaam stroomde. Snel gaf ik nog een mep op de zak en ik merkte bijna niet dat er iemand op de zak naast me begon te boksen. Als ik het deed, dacht ik niet meer na. Mijn lichaam beheerste me, niet mijn hersenen. 'Hehe, dat doet nog eens goed.' de man naast me glimlachte en ik voelde me wel verplicht om iets terug te zeggen:'Eh, ja.. Best wel.' Hij grijnsde even en bokste verder. 'Maar weet je wat pas echt kicken is?' ik schudde mijn hoofd. 'Een zwaard.' 'Ga dan naar schermen.' ik haalde mijn schouders op. 'Schérmen?!' hij keek me met een blik vol walging aan. 'Ik heb het niet over die mietjessport maar echt glorieus met een zwaard vechten voor je vaderland.' Oh. Nou, leuk zeg. 'Zou jij dat niet willen? Je kan je laten gaan, je opleven. Gemeen zijn.' 'Dat lijkt me wel wat.' ik lachte in mezelf. O ja, dat leek me wel wat. 'Dan neem ik je mee, jongen. Jij bent echt perfect om me te vervangen. Meedogeloos en een eindeloze vechter.' en hij legde zijn hand op mijn schouder. 'Naar waar?' maar het was al van dat, ik stond in een grote kamer met witte zuilen. 'Ik ben Ares, John. God van de oorlog. Allesinds, nu ben jij dat. Maak mijn naam niet ten schande, hé?' en hij verdween na ik even met mijn ogen knipperde. Cool.

Kudoooo?