Because you were/are special to us/me (ftsk) 36

"Je bent gemeen" zeg ik met een overdreven pruillip. Het resultaat is natuurlijk, zoals ik verwacht had, Kyle die me staat uit te lachen. Hij zegt eindelijk dat hij me terug op de grond ging zetten. Ik verwacht met mijn 2 voeten op de grond te komen maar hij vind het nodig me te laten vallen in de sneeuw. Daar lig ik nu dus nog steeds in. "Komaan, neem mijn hand. Ik trek je wel recht." Achterdochtig kijk ik hem aan. Het spelletje van iemand zijn hand te nemen die je dan uiteindelijk terug laat vallen is mij wel bekend. Als ik in zijn ogen kijk zie ik wel dat hij het meent dus neem ik zijn hand. "Straks word je nog verkouden." lacht hij terwijl hij de sneeuw van mijn rug afwrijft. "Jij denkt zeker dat ik tegen niets kan." lach ik. "In de zomer dacht je dat ik van een beetje regen zou verkouden raken en nu denk je het weer." Hij negeert mijn opmerking en trekt me mee naar binnen. "Ga maar gewoon een andere trui aandoen. Je zou trouwens blij moeten zijn dat ik zo bezorgd om je ben. Als ik Caleb of Jonathan, of nog erger Marc, Kent of Austin, zou zijn dan was je misschien verkouden geweest. Die sukkels zouden je gewoon staan uitlachen." probeert hij wijs over te komen. "Je hebt misschien wel gelijk." geef ik toe. "Natuurlijk, ik heb altijd gelijk." zegt hij zo serieus mogelijk. "En je bent blond? Jij moet een uitzondering zijn." zeg ik zo verwonderd mogelijk. "Ik ben uniek, natuurlijk ben ik een uitzondering." Ik rol met mijn ogen en ga gewoon naar binnen. "Je moet trouwens eens afleren van altijd alles op mijn blond haar te steken.Niet iedereen die blond is, is daarom dom hoor." zegt hij wijselijk wanneer we beiden binnen zijn. "Het is ook maar een dom grapje." Ik geef hem van zijn rechterkant een knuffel en een kus op zijn arm. Hij kijkt me raar aan. "Waar ben jij mee bezig? Een kus op mijn arm? Kussen geef je wel op een wang." Bij dat laatste woord wijst hij naar zijn wang. "We kunnen niet allemaal zo groot zijn als jou. Jij bent de reus en ik ben Klein Duimpje, weet je wel." Hij lacht om mijn uitdrukking van het verschil in grootte. "Ik zal me even verlagen tot jouw niveau." Ik rol nog maar eens met mijn ogen. "Hoeft niet, ik ga me omkleden want ik zou ziek kunnen worden." antwoord ik nep-beledigd. Net als altijd heeft hij natuurlijk door dat het niet echt is. "Don't leave me this way, I can't survive, I can't stay alive" zingt hij het liedje 'Don't leave me this way' en kan zich amper inhouden van het lachen. "Zal ik nog eens 'breakdown' zingen?" dreig ik lachend. "Nee, het spijt me. Ik zal je nooit meer uitlachen." biedt hij lachend zijn excuses aan.

"Ik ben blij dat jullie weer zo goed overeenkomen." zegt mijn vader blij wanneer hij tussen ons in komt staan. "Jij bent dan wel blij, maar hoe zal mama reageren?" reageer ik. "Ach, die zal blij zijn denk ik. Ze zei toch bij het eten gisteren dat ze dat liever zou hebben. Het komt allemaal wel goed en anders praat ik haar wel om. Geen zorgen. Ik ben al lang blij dat die ruzie maar een dag geduurd heeft, stel je voor dat ze maanden aan een stuk zou duren... Zou je het jezelf kunnen vergeven moesten jullie maanden ruzie hebben en er dan aan hem iets overkomt?" IK weet exact wat hij bedoeld. Hij had, toen hij ongeveer zo oud was als mij, een goede vriend. Op een dag had er iemand iets gezegd aan die jongen dat helemaal niet waar was. Het gevolg was een enorme ruzie. Ze spraken elkaar maanden niet meer, ze wisselden alleen nog boze blikken. Die jongen had een maand later een auto-ongeval waarin hij om het leven kwam. Mijn vader heeft het zichzelf nooit vergeven dat hij zich niet opdrong bij die jongen om het weer goed te maken. Sindsdien zorgt hij ervoor dat als er ruzie is die zo snel mogelijk wordt opgelost want de volgende dag kan één van de twee zijn leven gedaan zijn en leef JIJ voor de rest van je leven in schuldgevoel. "Elisa, doe iets anders aan. Je bent helemaal nat. Straks ben je nog verkouden." Ik rol met mijn ogen. "Jij en Kyle spelen zeker onder 1 hoedje. Jullie zeggen beiden hetzelfde." Ik ga naar boven en rommel wat in mijn kast op zoek naar een nieuwe trui, broek en t-shirt. Ineens voel ik twee armen rond mijn middel en word ik helemaal door mijn kamer gedraaid. Als ik weer even bij mijn positieven ben zie ik Kyle voor mijn kast staan en mijn kleren aan het kiezen die ik moet aandoen.