Part ten: crying on Jasper's shoulder

Na een half uur rennen begonnen mijn benen te trillen en laste ik een pauze in. Met moeite wist ik een dode boom te bereiken, die was omgewaaid, en ging op de stam zitten. Ondertussen was het ook al weer gaan regenen, maar de bomen vingen de meeste druppels voor me op. Ik was blij dat ik eindelijk weg was van Edward, maar ik had op dit moment geen idee waar ik me bevond. Ja, in een bos, maar wáár in het bos? Het bos dat Forks omringde, was zo enorm groot dat ik overal kon zijn. Ik zuchtte diep en probeerde mezelf te kalmeren, wat me niet echt lukte. Alle beelden van Leslie, toen ze nog leefde, flitsten voor mijn ogen langs en ik wou het liefst iemand verrot slaan, maar dat zou ook niks oplossen. In de verte hoorde ik geroep en ik kon voetstappen dichterbij horen komen, maar in de veronderstelling dat het Edward niet zou zijn voelde ik me opgelucht. Ik had geen zin om te praten, maar als Jasper of Rosalie zou komen, dan had ik geen keus. Tegenover hun kon ik niet liegen, vooral niet tegen Jasper, die het met zijn bovennatuurlijke gave meteen zou opmerken en me er op zou aanspreken. 'Stomme gaves ook' snauwde ik in mezelf. Ik liet mijn hand over de boomstam glijden en voelde hoe een spin mijn hand op kroop. Lichtelijk geïrriteerd mepte ik de spin weg, de perfecte kans om een beetje agressie kwijt te kunnen.
"Emi?" De stem van de altijd zo kalme Jasper klonk een beetje paniekerig. Ik tilde langzaam mijn hoofd omhoog en keek meteen in de doordringende ogen van Jasper. Ik zette een zwak glimlachje op, maar ik wist dat ik Jasper niet voor de gek kon houden. Hij wist hoe ik me voelde. Gebroken, teleurgesteld, bang, boos, verdrietig en vooral verraden. Zonder op een uitnodiging te wachten kwam hij naast me zitten en keek me afwachtend aan. Wachtend op mijn verhaal. Toen hij besefte dat ik niet van plan was om uit mezelf te gaan praten, zette hij de eerste stap. "Wie was Leslie?" vroeg hij.
"Ze was mijn beste vriendin" antwoordde ik kortaf. Jasper knikte en peinsde, waarschijnlijk bedacht hij een nieuwe vraag.
"Hoe is ze overleden?" vroeg hij toen. Die vraag riep bij mij, zoals altijd, tranen op. Jasper schrok van mijn reactie. Voorzichtig, om mij en zichzelf niet pijn te doen, sloeg hij zijn arm om me heen en drukte me tegen zich aan.

Na een poosje wist ik mijn tranen te overmeesteren en vertelde Jasper het verhaal over Leslie en over hoe ze stierf.
'Het begon 2 jaar geleden, een half jaar vlak voor de dag dat ze zou sterven. Leslie had een nieuw vriendje en ze was stapelverliefd. Haar vriendje, Stef, was de player van de school en stond bekend om zijn problemen met de politie. Ik had nog geprobeerd hem uit haar hoofd te praten, maar het wou niet baten. Ik zag hoe ze steeds meer werd meegesleurd door zijn ruige wereldje en het frustrerende was, dat ik haar niet kon helpen. Na een half jaar, kreeg hij haar zover mee te doen aan een overval op een tankstation. Eerst ging het goed, maar de politie zat hun op de hielen en haar vriendje bleek een pistool in het bezit te hebben. Totaal in paniek schoot hij op de politieauto's, waar de agenten op reageerden door terug te schieten. Leslie werd geraakt, maar Stef wilde niet naar een ziekenhuis, omdat hij dan het risico liep gearresteerd te worden, net als zijn vrienden. Ze stierf in de auto, waarna Stef en zijn vrienden haar dumpten op een grasveld, naast een garage' Jasper keek me met grote ogen aan, hij leek het verhaal niet te geloven, maar het was waar, hoe verschrikkelijk ook. Na een goed kwartier van stilte stond hij op en stak zijn hand naar me uit.
"Kom, we gaan terug, hier vat je nog kou" Twijfelend legde ik mijn hand in de zijne en stond met zijn hulp op. Ik wou niet terug, maar ik besefte dat het voor mijn eigen bestwil was.