11-Persephone

Wow, geweldig! Dit was geweldig! Hyperactief danste ik mee met de muziek: Boy George. En naar elke knappe jongen die keek, knipoogde ik. Hier kon ik eens eindelijk mezelf zijn. Ja, ik zie jullie al denken - ja, ik ben homo en ik ben er trots op! Niets mis mee. Een vrouw van begin twintig baande zich een weg naar me toe. Ze had donkerbruin haar en groene ogen, zoals het groen dat als eerste doorkwam in het begin van de lente. Ze droeg een zwart gewaad, Jezus, hoe donker. Ze deed beter kleurrijke kleding aan bij die ogen. Ik wilde er een opmerking over geven maar alsof ze wist wat ik ging zeggen,, legde ze een van haar vingers zachtjes op mijn mond. 'Stil, Jo.' zei ze en keek me doordringend aan. 'Ik wil dat je naar me luistert. Stil.' En opeens waren we niet meer in het café, maar ergens in een kil, groot kasteel. 'Wat-?!' ik keek haar geschrokken aan maar ze legde haar vinger nu op haar lippen, als teken dat ik stil moest zijn. Dat deed ik dan maar. 'Ik ben Persephone, Jo.' zei ze en keek me aan. 'Weet je wie dat is?' Maar voor ik iets kon zeggen, ging ze al verder met een afkeurende blik maar toch ergens een twinkeling in haar ogen alsof ze dit allemaal een grote grap vond. 'Ik ben de godin van de onderwereld en samen met mijn moeder godin van de vruchtbaarheid. Ach, dat is toch veel beter dan die domme Kaitlynn die Hades.. Laat ook maar. Jij neemt mijn plaat in, Jo.' en weg was ze. Ik begreep de clou niet.