Wie ben je: Serpenta.

ik stap uit, ik kijk rond en zie mijn hulpjes al staan. ze zijn niet echt mijn vriendinnen, ik doe alleen maar alsof.
ik geef ze een knuffel en begin met hun mee te roddelen.
ik zie George op Daisy aflopen, meteen beginnen ze te roddelen over haar.
eigenlijk wilde ik ze stoppen, ik doe niet, straks denken ze dat ik een nerd ben. niemand mag weten dat wij familie zijn.
ik laat ze maar kletsen, ze weten toch van niks.
iedereen denkt dat ik Daisy haat, we hebben vaak ruzie, maar dat doe ik voor haar.
haar mag ik wel, ik doe alleen alsof ik dat niet doe omdat ik bang ben wat er dan met haar zal gebeuren.
ik doe zo tegen haar sinds ik pap iets hoorde prevelen en naar zijn arm zag kijken.
op zijn arm stond een tatoeage van een slang.
ik weet niet waarom maar het benam mijn adem, alsof het het slechtste was dat er was.
wat ik pap hoorde prevelen was dit: beiden hebben magie dus ze zullen naar Zweinstein gaan, maar waar zullen ze terecht komen, Daisy zonder twijfel in Griffoendor, maar straks komt Serpenta in Zwadderig, als ze daar komt moet de belofte waargemaakt worden, dus zal ze met hem, de heer van het duister in contact komen.

doordat ik dit hoorde wilde ik ervoor zorgen dat Daisy veilig was, de enige manier, alle connecties met haar breken, haar mij laten haten, ook hoeveel pijn ons het zal doen.
ik was 6 toen ik het hoorde, meteen maakte ik korte metten met de relatie met mijn zusje.

met z'n allen lopen we naar de deur. iedereen gaat voor ons aan de kant. het voordeel van populariteit.

we lopen gewoon door, waarom zouden we de rest aandacht schenken, ze zijn gewoon pionnen in onze spellen.
we lopen een omweg, gewoon om mensen belachelijk te maken, het hoort erbij.
met z'n allen komen we bij ons leslokaal aan, Engels. Saaaai.
alleen omdat ik mijn aandacht er niet bijhoud mag ik niet weg. Daisy mag weg wanneer ze wil, geluksvogel.
daar staat ze, kom op bitchy me, "Hey Weirdo, wat sta je hier, wegwezen." ze gaat aan de kant, ze is bang van mij.
het doet me pijn maar ach, het is mijn leven, zij moet het maar even verduren.
daar komt de lerares aan, ze is hartstikke vals en ,.,....,.
Daisy mag haar, logisch ze mag weg voordat ze in het monster veranderd.
zucht, daar gaan we weer, een oersaaie les Engels.
daar zitten we dan, al mijn "vriendinnen"zitten om mij heen, kletsend, totaal geen aandacht aan de docent. nooit zijn ze eens stil.
ik kijk naar Daisy, ze is weer aan het dromen, ik giechel zachtjes.
de docent kijkt me vernietigend aan. ik bijt op mijn ,lip om het niet uit te proesten van het lachen.
ze kijkt weg gered, ze vraagt wat aan Daisy, snel zie ik haar naar het bord kijken. en ja, daar gaat ze, goede antwoord en inpakken.
weg is ze.ik kijk naar haar gezicht, haar wang wordt roder, nu gaat ze waarschijnlijk gaat ze eerst naar de toiletten om het te verbergen.
ik kijk wat uit het raam, ik zie iets bewegen.
het is zwart, een mantel? wat is er aan de hand?
"Mevrouw, mag ik even weg?"
"Nee, en waarom vraagt u dat?"
"Ik dacht iets te zien."ik haalde mijn schouders op.
ik keek maar weer naar buiten, ze was toch niet van plan om mij weg te laten gaan, ze mag mij niet.
daar was Daisy, ze had de schaduw ook gezien, ze ging erachteraan.
ik stond op, ik moet iets doen."
ik rende het klaslokaal uit, ik gaf niks om de blikken die me achtervolgden. het enige wat me nu iets kon doen was mijn zus.
ik ben haar kwijt.
in de verte hoorde ik stemmen.
"Wie ben je, en wat doe je hier?" dat was Daisy, er was echt iemand.
Ik moet snel ingrijpen, straks gebeurd er nog iets met haar!
ik loop naar de steeg toe waar ik de stemmen vandaan hoorde komen.
tik, tik mijn hakken klikken in een regelmatig ritme op de stenen, ze verraden mijn aankomst, dat was wat ik ook wilde.
"Als zij hier was zou je waarschijnlijk pijn lijden."
die woorden deden pijn maar het is mijn eigen schuld. ik moet me ernaar gedragen. hier gaat niets.
ik zwaaide mijn haren naar achteren zoals de bitches deden, het moest even.
"Hallo Daisy, en wie ben jij?" ik vertrouwde die persoon voor geen meter, ik wilde hem pijn doen, volgens mij was dat ook in mijn stem te horen.
Zij stapte naar voren. "Het is mijn schuld, het was een vergissing."
dat was een opluchting, ik liet het niet merken, ik had een reputatie om hoog te houden.
ik sloeg haar, de klap galmde door. rustig zei ik.
"Nooit, maar dan ook nooit praat je zo tegen mij. wees niet zo dom en praat gewoon helemaal niet tegen mij. je bent gewoon een miezerig meisje."
Hij hoorde het allemaal, schuld leek hem te overspoelen.
ik liep terug naar het lokaal, het was al pauze, ik kreeg straks zoveel problemen met leraren. dank je,Daisy.
daar stonden ze al weer, te giebelen, roddelen, andere belachelijk te maken.
ik weet waarom iedereen ze haat, ik haat ze ook, maar ik ben er een die het niet laat merken en ben in hun groep.
daar gaan we weer, masker op, alweer, ik wou dat ik zoals Daisy kon zijn, meer diplomatisch, nee, geweld past meer bij mij.
de volgende les begon, we lopen er naartoe, tussendoor wordt me verteld wat de docent deed toen ik opeens weg rende. ook werd ik belaagd met vragen. ik beantwoorde ze oppervlakkig, niemand zou weten waarom precies.
maar die jonge leek op een foto die ik eerder zag, wanneer.
ow ja, dat is dus een tovenaarszoon. ik krijg hem wel als hij te dicht bij Daisy komt, opnieuw. en dan is hij niet te redden.