The memoires of a runaway girl 2
deel 2 van de serie.. Waarin Ruby verteld over haar eerste nacht op straat, en Ellis zich iets bedenkt.
vind je dit afgezaagd?
ja, echt zooooo dom!
Nee! het is geweldig!
Rubes en de kakkerlak.
Niet wetend waar ik heen moest zwierf ik maar wat door de straten. Telkens als ik een bekend gezicht zag mijn muts strak over mijn hoofd trekkend. Ik zag een paar "vrienden" -nou ja, het waren eigelijk meer bekenden- van school. De straten leken echt te leven, zo veel kleuren zag je er. Mijn blik bleef hangen bij twee meisjes met gele regenlaarsjes met bloemetjes die in de plassen aan het springen waren. Overduidelijk zusjes, zo was het bij mij ooit ook geweest. Tot die ene verschrikkelijke dag...Ineens hoorde ik iets achter me. Ik denk dat dit het moment is dat me heeft gered, nu ik het zo achteraf bekijk weet ik dat wel zeker. Ik draaide me om, en zag daar een jongen staan. Ik had hem nog nooit gezien. Hoewel achteraf bleek dat hij bij me in de straat woonde. Ik vond het maar een vies ventje. Zijn, zo te zien, pas verworven vlassnorretje bedekte net niet de grote witte puisten die eronderuit kwamen, de sigaret die in zijn mond stak niet aan. Ik haatte het stoerheidssyndroom, jongens die snorretjes probeerde te groeien, wat ze overigens vaak niet lukte, en altijd die vreselijke sigaret die uit hun mond stak. In deze tijd was er nog niks bekend over de dodelijkheid van dit kleine witte gevalletje, er waren nog niet eens filters, het is ook daarom dat ik je nu ga vertellen dat ik sigarretten gewoon vreselijk vond stinken. Maar blijkbaar was hier geen ontkomen aan. "Hoi" begon de jongen. Ik vroeg me af wat hij van me wilde "Hee.." Hij stak zijn hand uit, en niet wetend wat hij deed deinsde ik terug. "roken?" Opgelucht zag ik dat het een pakje malboro was dat hij voor m'n neus hield. "Nee" zei ik lichtjes verontwaardigd, te opgelucht om echt boos op hem te worden. "Ook goed" de jongen liep weg, en ging in een donker hoekje staan. Tot nu toe had ik me nog niet beseft hoe blij ik was geweest met dit gezelschap. Maar, nu ik hier zo alleen stond besefte ik me hoe donker en verlaten het hier was. "Hee! Hoe heet je?" Voor ik het besefte had ik de jongen terug geroepen. Nou ja, alles beter dan niks toch? "Gaat je niks aan!" Was alles wat ik terug kreeg. Ik vertelde hem dat ik het wel zou raden. Wat me overigens nooit gelukt is. Ik noem hem nu nog steeds kakkerlak, naar zijn bijnaam. Die nacht.....
Net zo onverwachts als de vrouw gekomen was was ze ook weer verdwenen. Ik moest bij haar blijven zolang ze helder was. Niet dat ik dit niet wilde hoor, maar ik had gewoon ook de orders gekregen. Aangezien ze alleen tegen mij praatte. Waarom? Dat weet ik ook niet. Ze kon het toch niet weten? Of wel? Ineens voelde ik mijn mobiel trillen. En zag het tekentje van een sms verschijnen.
Ellis! Pap is woedend! kom alsjeblieft nu naar huis! Mijn zusje Suzanne, had weer eens een nieuw vriendje. En mijn moeder was hier achter gekomen. Ik neem aan dat ze het mijn vader heeft verteld, ik herinnerde me de vorige keer nog wel. Mijn vader was furieus! Hij had haar boven het brandende gasfornuis gehouden, en haar gezegd -nou ja, tegen haar geschreeuwd- dat als ze het NU niet uitmaakte, dit het lot voor haar prachtige gezichtje ging zijn. Ze deed alsof ze het uitmaakte, zat dagen huilend op bed. Maar spijbelde tijdens school, en ging dan met hem weg. Hij is er nooit achter gekomen. Tenminste dat denk ik. Soms kon hij ineens onverwacht uit de hoek komen, dan kaart hij tijdens een ruzie ineens iets aan waarvan jij niet wist dat hij het wist. En dan werd het pas echt erg. En je moest dit echt niet zomaar even proberen te ontkennen. Want dan liep je de kans boven opgesloten te worden. Terwijl dat hij je helemaal verrot sloeg. Ik haatte hem. Tenminste ik wilde hem haten. Ik kan het niet. Hij is, en blijft toch mijn vader.
Reageer (1)
hihi,, Ik vind die kleurtjes eigelijk helemaal niet leuk!! Uch,, er kruipt een oorworm over m'n bureau HEellp
1 decennium geleden