05-Hermes

Zenuwachtig keek ik om me heen. Een of andere grap van mijn vrienden had ervoor gezorgd dat ik al twee uur op een veel te harde stoel zat te wachten tot de rector me eindelijk binnen zou roepen. Heel leuk hoor. De deur ging langzaam open en ik had die oude zaag verwacht, maar voor mij stond een jonge kerel die iets ouder dan mij leek. Voor ik mij kon bedwingen, ging mijn wenkbrauw al de hoogte in. 'Waar is de rector?' vroeg ik met mijn handen in mijn zakken. 'Ik vervang hem.' zei hij met een geniepig glimlachje. 'Oh. Ke.' en ik volgde hem naar binnen. 'Dus wat heb je uitgestoken?' vroeg hij verbazend geïnteresseerd. 'Ik vond het grappig om de ramen geel met paarse bollen te schilderen.' ik haalde mijn schouders op. 'maar de bollen lukten niet zo goed dus moest ik maar naar hier komen.' Hij onderdrukte een lachje door even te kuchen. 'Geweldig.' hij dacht dat ik het niet hoorde, maar dat was wel zo. Hij was helemaal niet de vervanger van de rector. 'Jij bent de vervanger helemaal niet, hé?' raadde ik. 'Nee.' gaf hij toe en liep naar de kast. 'Helemaal juist.' En in de kast zag ik de rector, helemaal vastgebonden met een doek in zijn mond. Van de schrik deinsde ik achteruit maar ik kon niet ontkennen dat ik het geweldig vond. 'Wie bén jij?' 'Hermes.' zei hij grijnzend. 'God van reizigers, dieven en handel.' en hij begon te lachen. 'En jij bent gewoon perfect om me te vervangen wanneer ik op vakantie ben. Het Elysium, ach ach. Zo lang geleden.' En weg was ik, in een grote ruimte. Oke dan, dat maak je ook niet elke dag mee.