Because you were/are special to us/me (ftsk) 35

"Elisa?" hoor ik stil van op de gang komen. Ik weet niet zeker of ik hem wel wil zien maar zijn stem maakt dat ik dan toch de deur open. Schuldig kijk ik hem aan. Ik weet dat mijn uitbarstingen vandaag er toch over waren en dat ik hem wel heel erg zal gekwetst hebben. "Beloof je niet te roepen of te zeggen dat je me haat?" vraagt hij nog steeds heel stil. "Ik beloof het." Pas nu komt hij dichter bij me. Ik dacht dat hij een heleboel scheldwoorden naar mijn hoofd zou gooien of me een preek geven dat ik wel wat vriendelijker mocht zijn na alles wat hij voor me gedaan heeft. In tegenstelling tot dat omhelst hij me. Verbaasd leg ik mijn armen rond zijn middel. "Ik snap wel dat je het moeilijk hebt en ik heb met je vader gesproken. Misschien is het toch beter dat we onze relatie stoppen, beter vrienden blijven. Toen we gewoon vrienden waren hadden we tenminste geen ruzie of huilde je niet als je me online zag komen." zucht Kyle. "Mmmh" Ik besluit me er maar bij neer te leggen. "Misschien komt het moment er wel dat we samen kunnen zijn zonder dat jij of ik gekwetst wordt. Zolang dat moment er niet is zal ik op je wachten." Ik neem hem veel steviger vast en sluit mijn ogen terwijl ik naar zijn hartslag luister. "Blijf je nog enkele dagen, tot de dag dat je normaal ging vertrekken?" vraag ik met mijn ogen nog steeds gesloten. "Ja hoor, maar op 1 voorwaarde." Ik kijk verrast omhoog. "Dat je mijn trui en de ketting houdt. Die trui wil ik dat je houdt zodat je herinnert wordt aan afgelopen zomer, toen alles nog rozengeur en maneschijn was. Die ketting wil ik dat je houdt omdat het een goedmaak-cadeautje was en op die manier vergeet je me niet." Ik knik. "Dat hoef je me geen twee keer te vragen om beide terug te nemen." Op onze gezichten verschijnt een lach. "Draai je dan maar om en houdt je haar maar weg uit je nek zodat ik je de ketting terug kan omdoen." Ik doe wat hij vraagt. "Wil jij de trui dragen zodat ik ook herinnert wordt aan deze dag en de komende dagen?" Hij knikt, doet zijn trui uit en doet zijn rode trui aan. "Vrienden voor altijd?" lacht hij. "Forever and always" bevestig ik. "Zo hoor ik het graag." Hij doet alsof hij me wil knuffelen en net als ik hem wil knuffelen buigt hij naar voor. Door die actie hang ik nu over zijn schouder. "Kyle, zet me neer!... Ik wil geen vrienden meer zijn als je me niet meteen neerzet." dreig ik, niet dat het waar is maar ik wil terug met beide voeten op de grond. "Je moet iets aan je geloofwaardigheid doen, ik geloof je niet." lacht hij terwijl hij met mij over zijn schouder de trap afloopt.

"Meneer, meneer, moet je kijken wat ik heb gevonden." roept Kyle al van op de trap. Mijn vader komt verwonderd de gang in. "Noem me alsjeblieft Luk. Wat heb je gevonden?" vraagt hij tot hij ziet dat ik over Kyles schouder hang. "Zo te zien is alles weer goed tussen jullie." merkt hij blij op. "Gewoon vrienden, pap." verduidelijk ik snel voor hij verder gaat denken dan nodig is. "Ach, beter dat dan niets. Al vond ik dat jullie een uitstekend koppel waren. Misschien wel het mooiste koppel ter wereld." zegt hij lachend. "Wat zegt hij? Als je me alles zegt wat hij gezegd heeft zet ik je weer neer." probeert hij een deal te sluiten. "Oké, deal. Hij zei dat het beter is dan niets dat we vrienden zijn. Alhoewel hij ons een uitstekend koppel vond. Volgens hem zouden we misschien wel het mooiste koppel ter wereld zijn. Dat was het, dus nu zet je me weer op de grond." vertaal ik. "Oeps, gelogen." lacht hij en loopt de hele benedenverdieping door met mij nog steeds over zijn schouder. "Waar denk jij naartoe te gaan?" vraag ik terwijl hij zijn jas probeert aan te doen. Ik hang nog steeds over zijn schouder en heb er geen goed gevoel over. "Oh, nergens..." zegt hij nonchalant. "... of misschien toch wel naar ergens, naar buiten, in de sneeuw." lacht hij. "Nee, Kyle, alsjeblieft, ik smeek je, niet naar buiten. Buiten is het koud en ik heb geen jas aan. Niet naar buiten!" gil ik. Natuurlijk is mijn smeekbede niet voldoende om hem tegen te houden.