03-Apollo

1 uur. 1 ùùr! Zolang stond ik op die rotbus te wachten. Stilletjes aan begon het me een beetje de keel uit te hangen. Stakingen? Het werd mij toch niet gemeld. De goden waren een spelletje met me aan het spelen. Ja, gòd dan. Diezelfde god die zei : 'Hé Jezus, trek eens aan mijn vinger.' Oké, nu begin ik echt door te draaien...
Een of andere onbekende gast achter me begon te gniffelen. Geïrriteerd keek ik achterom. 'Hey!' zei de nog steeds onbekende gast. Nog geïrriteerder draaide ik me terug om.
'Dus jij speelt muziek?' vroeg hij. Verbaasd keek ik om. 'Hoe weet jij dat?' 'Je hebt een gitaar op je rug.' En hij keek me sarcastisch aan. 'Oh..ja.' Hij lachte even. 'Zegt Apollo je iets?' vroeg hij me opeens en keek me verwachtingsvol aan. 'Nee, niet echt. Had dat niets met Griekenland te maken?' Waarom vroeg hij dat? 'De jeugd van tegenwoordig!'kloeg de gast. 'Hij is een god.' 'Een god?' 'Van muziek, dichtkunst en de voorspelling.' 'En dat kan mij wat schelen?' 'Aangenaam, ik Apollo, Nicolas.' 'Hoe weet jij mijn naam?!' En toen merkte ik op dat ik niet meer op de bus stond te wachten, maar dat in een grote kamer stonden.
'Veel plezier met god spelen.' En met een knipoog was hij weer weg en ik alleen.