After a live in Protugal with lies, now a lieless live in Germany *-38-*

Ik kijk hem even bedenkelijk aan. Zijn donderbruine ogen kijken me afwachtend aan. Zal ik het vragen? Vragen of hij hier wilt blijven? Of zal ik het niet doen? ‘Xavina je hebt al 1 stap genomen. Je hebt een tekening gemaakt en hem gezoend. Eigenlijk al 2 stappen dus. Zal ik het doen?’ Ik weeg wat dingen tegen elkaar af. Hij hoeft natuurlijk niet bij in bed te slapen. Gewoon alleen maar in hetzelfde huis.
"Zou je willen blijven slapen?" vraag ik Tom dat onzeker.
Hij glimlacht. “Natuurlijk wil ik blijven slapen. Als er wat is, ben ik er. Je mag me altijd ‘s nachts roepen.”
"Oké, dank je." zeg ik en omhels hem.
Tom glimlacht. Voorzichtig sta ik op en vis het opblaasbed uit de kast. "Jij mag wel in mijn bed slapen. Ik ga wel hierop liggen." zeg ik.
Tom kijkt op. “Dat hoeft niet ik kan makkelijk op zo matrasje.”
"Nou en. Ik wil dat jij in mijn bed gaat." zeg ik koppig.
“Dat hoeft niet. Je moet rusten. Je hebt pijn, meisje.”
"Maar ik wil jou niet op zo'n klere-ding laten slapen."
“Ik ben wel wat gewend, wat denk je in de tourbus?”
"Dat kan allemaal best. Maar jij slaapt NIET op dit ding." zeg ik misschien iets te streng. Tom zucht. “Dan ga ik wel op de grond.”
Ik rol onopmerkelijk met mijn ogen. "Ga nu gewoon in mijn bed. Dan kom ik wel gewoon naast je liggen." zeg ik dan maar. Eigenlijk weet ik het helemaal niet zeker of ik naast hem wil liggen. Nog nooit heb ik met een jongen in een bed gelegen. Ergens ben ik toch wel bang.
Tom zucht en knikt. Hij trekt zijn shirt en broek uit en gaat liggen. Ik pak mijn slaapkleding en loop naar de badkamer. Ik kleed me om en bekijk de schramen op mijn rug. Ze zijn behoorlijk lelijk, voor zover ik ze kan zien. Ik trek mijn hempje en broek aan, deze pyama is al behoorlijk oud. Nou ja, jammer dan. Snel poets ik mijn tanden en loop dant terug naar mijn kamer. Ik zie Tom nog steed braaf op het plekje liggen.
Half in coma, dat wel. Zachtjes ruim ik mijn kleding op en ga naast hem liggen. Ik glimlach en luister naar zijn adem. Rustig en langzaam gaat hij. Ik schrik als Tom ineens wat verschuift, maar wakker wordt hij niet. Ik sluit mijn ogen en denk na over vanmiddag, de zoen met Tom. Die was geweldig. Het voelde goed om met hem te zoenen. Het was gewoon zó heerlijk. Ik grinnik even en denk terug aan de tekening. Hij vond dat ik echt goed kon tekenen. Nooit hadden mijn ouders dat tegen mij gezegd. Thuis tekende ik altijd heel veel en liet ze altijd in het begin zien aan mijn ouders. Maar ze knikten altijd maar wat en gingen daarna door met waar ze mee bezig waren. Alleen op school bij tekenen zeiden ze altijd dat zo ontzettend mooi kon tekenen. Ik glimlach. Ik had bewust een stukje tom en stukje van me zelf getekend. Tom wist dondersgoed wat ik ermee bedoelde. Maar toch vroeg hij ernaar. Hij wilde het uit mijn mond horen. Eigenlijk best wel lief.
Ik glimlach. Ik ben niet moe. Zal ik dan maar tekenen? Aan de andere kant ben ik wel moe, maar het lijkt alsof ik de slaap niet te pakken krijg. Ik sta op, uit bed en pak het tekenblok van mijn bureau. Ook pak ik mn potlood en begin te tekenen. Mooie, lange zwarten strepen ontstaan er op het papier. Ik glimlach en teken verder. Af en toe gum ik wat weg en teken het opnieuw. Toch voel ik me steeds meer moe worden en kan ik me steeds minder concentreren. Ik leg de spullen weg en ga weer in bed liggen. Ik gaap en sluit mijn ogen. Het enigte wat ik hoor is Tom zijn ademhaling en die van mezelf. Tom merkt dat er wat beweging naast hem was en sloeg een arm om me heen. Ik wist nu eigen lijk niet echt of ik hem moest laten liggen of weg moest halen. Ik vind het niet erg een laat zijn gang gaan. Langzaam zak ik steeds verder weg in slaap. Die arm van Tom is lekker warm en ik schuif ietsjes dichter naar hem toe. Ik glimlach in mijn slaap en slaap helemaal vast.