#75.

“Au, waar was dat goed voor?” riep ik uit. Tom keek Bill met een moeilijke blik aan. Het kon niet anders dan dat Tom het geweest was, tenzij Merina het gedaan had, wat ik moeilijk kon geloven. Naast me zag ik Bill op zijn lip bijten. Ik begreep het weer eens niet. “Smaakt het?” vroeg Bill. Ik knikte en maakte een instemmend geluidje. Zijn stem klonk zo neutraal. Ik nam opnieuw een schep en ik voelde Bill en Tom’s ogen op me branden. “Hoe kan ik eten als jullie me zo zitten aan te gapen?” Er kwam geen reactie. Ik zuchtte en stopte het vorkje terug in mijn mond. Hun ogen volgden elke beweging die ik maakte. Er was hier iets niet pluis. Hun gedrag was verdacht. Ik zuchtte en besloot om het te negeren, voor zover dat kon. Bill had zijn vork neergelegd en leek meer interesse te tonen in mijn taart terwijl die van hem nog niet op was. Tom zat met zijn vork in zijn mond en staarde recht naar me. Alleen Merina ging door met de dingen die ze hoorde te doen. Ze at verder van haar taart en ik vroeg me af of ze het wel opmerkte dat haar zoons me aan zaten te staren.
Ik prikte met mijn vork terug in de taart om er een nieuw stuk van af te breken, maar iets weerhield me ervan. Ik voelde iets hards, iets wat geen pudding was. Ik prutste wat verder aan de taart totdat iets zilverkleurigs zichtbaar werd.
“Mijn God”, fluisterde ik toen ik steeds meer zilver zag. Ik richtte mijn hoofd omhoog en zag dat drie paar ogen op me gericht waren en me vragend aankeken. “Volgens mij zit er iets in mijn taart.” “Hoe kan dat nu?” “Ik weet het niet Tom.” Hij wisselde een blik uit met mijn geliefde. Zo zat het dus. Dit was een of ander opgezet spel.
Uit pure interesse nam ik het uitstekende stuk metaal vast met mijn vingers. Het zag er vast onbeleefd uit, maar ik had geen zin om metaal te eten. Ik trok eraan en had meteen door dat ik niet zomaar een stukje metaal vast had. Het leek wel of er geen einde aan kwam. Door het trekken viel uiteindelijk mijn taart in stukken en werd mijn vermoeden bevestigd. Ik nam het kettinkje vast in mijn handen en probeerde doorheen de pudding te onderscheiden wat het echt was. Ik zag dat er iets aanhing. Met mijn handen veegde ik de pudding wat weg, waardoor er letters zichtbaar werden. Gefascineerd keek ik toe hoe letter per letter zichtbaar werd. Das Schicksal. “O, Bill!” zei ik en midden in zijn naam brak mijn stem. Ik zag hoe zijn gezicht oplichtte bij het zien van mijn ogen. Ik stortte me in zijn armen. Mijn kennis Duits was groot genoeg om te weten wat dat woord betekende. “Dankjewel”, fluisterde ik terwijl ik mijn gezicht tegen zijn borst aandrukte. Zijn grote, smalle handen wreven over mijn rug. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, terwijl een warm gevoel doorheen mijn lichaam begon te stromen. Ik keek omhoog en zag hoe een traan uit Bill’s ooghoek liep en over zijn wang gleed. “Je bent gek Bill. Een beetje een ketting laten verstoppen in taart.” Hij glimlachte bij mijn woordkeus. “Daarom hou ik ook van je.” Ik gleed met mijn vingers over zijn kaaklijn en hield zo zijn gezicht vast. Ik gaf hem een kusje en gleed met mijn tong heel even naar binnen. “Ik weet hoeveel belang je hecht aan dat lot van je en dit leek me een goede manier om er altijd aan herinnerd te worden. Het heeft ons tenslotte samengebracht.” De manier waarop hij de woorden uitsprak, zo zacht, uiterst langzaam en zorgvuldig uitgekozen, het maakte me nog weker dan dat ik al was. Bill ontroerde me keer op keer en dat door de minieme dingen die hij deed. “Wil je het alsjeblieft omdoen?” “Natuurlijk”, glimlachte hij. “Zou je dat niet beter afspoelen?” Ik was de aanwezigheid van Tom bijna vergeten. Ik keek even opzij en zag Merina tevreden naar het tafereel kijken. Zij was hier ook van op de hoogte geweest, dat zag ik aan haar ogen. “Hmm”, mompelde Bill. Met zijn tong likte hij de restjes pudding van het kettinkje. Vervolgens deed hij het om mijn hals. De letters glinsterden in het zwakke licht dat afkomstig was van een rechtstaande lamp. Ik zag Tom met zijn ogen rollen. Hij vond het vast onhygiënisch, maar ik niet. Het was Bill zijn speeksel en daar kon ik maar al te goed mee leven.
“Weet je nog dat laatste briefje dat ik je stuurde? Samen met het vliegtuigticket?” Ik knikte. Waarschijnlijk zat dat papiertje nog in een van mijn jassen. Ik had het honderden keren herlezen. “Dit is de verrassing die ik bedoelde”, zei hij en hij richtte zijn vinger op de steentjes die aan mijn nek hingen. “Ik was best al tevreden geweest met je liefde hoor”, knipoogde ik terug. Hij glimlachte zijn tanden bloot. Ik wist dat hij wist dat ik het een ontzettend mooi gebaar vond om me zoiets te schenken. Ik had niet verwacht dat het bezoek aan mijn toekomstige schoonmoeder zo zou uitdraaien. Ik besloot de aardbeientaart te laten wat het was en ging verder met mijn Bienenstich. Ik brak een stuk af met mijn vork en begaf het richting Bill’s mond die hij gretig opende.